Ποδοσφαιρική φιλική αναμέτρηση στο Πανθεσσαλικό στάδιο μεταξύ τής Εθνικής Νέων και Σερβίας. Το σκορ 2-1 υπέρ τής ελληνικής ομάδος. Εντυπωσιακή νίκη, αλλά το εντυπωσιακότερο είναι η νέα πραγματικότητα που μας κάνει περήφανους. Και δεν είναι άλλη από την άνθηση τού αθλητισμού γενικά στην χώρα μας και οι επιδόσεις των αθλητών μας.

Με το μικροσκόπιο στο χέρι εξετάζουμε το φάσμα τού αθλητισμού, για να καταλήξουμε σε δύο συμπεράσματα. Το πρώτον και ευχάριστο είναι ότι αναδεικνύονται διεθνώς Έλληνες αθλητές σε πληθώρα αθλημάτων και επιδόσεις κορυφής. Τα ονόματα γνωστά στο πανελλήνιο, κάνουν τον γύρο τού κόσμου και υπόσχονται ακόμη περισσότερες διακρίσεις. Ερευνώντας, λοιπόν, αυτές τις επιτυχίες, ανακαλύπτουμε την θέληση, αγωνιστικότητα, πείσμα και συνεχείς προπονήσεις των αθλητών μας, πού επιμένουν η σημαία μας να ανεβαίνει στον υψηλότερο ιστό. Με λίγη προσοχή δε, βλέπουμε ότι οι περισσότεροι και ειδικά τού στίβου, προέρχονται από αθλητικά σωματεία τής επαρχίας, πού με ελάχιστους πόρους αλλά με την αγάπη των διοικήσεων και την οικονομική συνεισφορά των πολιτών-φιλάθλων, μέσα σε αντίξοες συνθήκες, προσφέρουν τα μέγιστα στην ιδέα τού αθλητισμού. Γνωρίζουμε ότι οι χώροι προπόνησης είναι τελείως υποβαθμισμένοι και συνεχώς ακούμε παράπονα παραγόντων πού ζητούν τα αυτονόητα. Και εδώ συναντούμε την απογοήτευση ταλαντούχων νέων πού παραιτούνται, αφού οι υποδομές κυριολεκτικά τους διώχνουν.

Ακούω ήδη την ερώτηση: Δηλαδή ο κρατικός μηχανισμός, οι κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτα;; Δεν συμμετέχουν πουθενά στον αθλητισμό;; Έτσι έρχεται το δεύτερο συμπέρασμα πού είναι απογοητευτικό. Ναι, συμμετέχει το κράτος μόνον όταν έρθει ευτυχές αθλητικό αποτέλεσμα. Τότε όλοι οι άφαντοι και αδιάφοροι, εμφανίζονται πλήρεις εθνικής υπερηφάνειας. Λάτρεις τού τηλεοπτικού φακού υποδέχονται τους πρωταθλητές, εκφωνούν λογύδρια, συγχαίρουν και αγκαλιάζουν τους νέους. Δεν υπάρχει, αγαπητοί μου, μέτρον υποκρισίας, όταν οι πολιτικοί αρχηγοί προβαίνουν σε συγχαρητήρια και καπηλεύονται επιτυχίες στις οποίες ουδεμίαν συμμετοχή είχαν. Για κομματικό συμφέρον και μόνον, εμφανίζονται στο πλευρό των αθλητών και δεν ξεχνούν να υποσχεθούν αυτά που ποτέ δεν φρόντισαν να γίνουν πραγματικότητα.

Τελικά ο αθλητισμός για τους πολίτες είναι ιδέα, για τους πολιτικούς στίβος κομματικών επιδιώξεων και πεδίον χρηματικής κατασπατάλησης. Οι πολυάριθμες ομοσπονδίες αθλημάτων, με επικεφαλής κομματανθρώπους, *τρώνε* τεράστιους πόρους με μη ανάλογο αποτέλεσμα. Ο μαζικός αθλητισμός είναι μέρος τής παιδείας πού πρέπει να προσλαμβάνουν οι νέοι μας, ο πρωταθλητισμός δε για τις κυβερνήσεις σκέτη ψηφοθηρία. Πλήθος ταλαντούχων και πολλά υποσχόμενων αθλητών, παραμερίζονται για να προωθηθούν έτεροι πού χρωματίστηκαν κομματικά. Και την μεγαλύτερη κατάπτωση αξιών την βλέπουμε ιδίως στο ποδόσφαιρο. Εκεί η δοσοληψία παίρνει άριστα, αφού οι πρώην αθλητικοί σύλλογοι έγιναν ανώνυμες εταιρείες, με κεντρικό σημείο ενδιαφέροντος τα χρηματικά κέρδη, που έχουν άμεση σύνδεση με τις καινοφανείς εταιρείες στοιχημάτων, με ανατροπή αποτελεσμάτων και τις μεταγραφές ποδοσφαιριστών πού μυρίζουν *μαύρο χρήμα*.

Μενέλαος