Πάμε πρώτα υποθετικά.
Αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης, δίδει συνέντευξη σε δημοσιογράφο καναλιού πανελληνίου εμβέλειας, με θέμα τον ανασχηματισμό. Εκεί εκθέτει τις απόψεις του, όπου εμφανίζεται κάθετα αντίθετος με την συγκεκριμένη πολιτική διαδικασία. Τον θεωρεί ως ένα τελείως αναποτελεσματικό μέσον αντιμετώπισης των προβλημάτων που αναφύονται και βάλλει μετ’ επιμονής κατά των πολυμελών κυβερνητικών υπουργικών σχημάτων. Χαρακτηρίζει δε ως μη αναγκαίους τους αναπληρωτές υπουργούς και δηλώνει δεσμευμένος, ότι όταν γίνει πρωθυπουργός, το υπουργικό επιτελείο και περιβάλλον θα είναι ολιγομελές και κατά συνέπειαν λίαν ευέλικτο και λειτουργικό.
Πάμε τώρα στην πραγματικότητα. Το 2018 ο κ. Κ. Μητσοτάκης σε συνέντευξη στον δημοσιογράφο Σρόιντερ του τηλεοπτικού σταθμού ALFA, δηλώνει ακριβώς τα ανωτέρω. Και σήμερα, 2025, μετά σχεδόν 6ετία διακυβέρνησης της χώρας, έχει προχωρήσει σε 4 ανασχηματισμούς και η νυν κυβέρνηση του, αριθμεί 61 υπουργούς, υφυπουργούς και αναπληρωτές. Και ερωτώ: Είναι, άραγε, το ίδιο πρόσωπο και στις δύο περιπτώσεις;;
Άλλως εδώ πρόκειται για μια αναντιστοιχία τεράστιων διαστάσεων. Άλλα λέμε όντες στην αντιπολίτευση και άλλα όταν έχουμε την κουτάλα. Και πόση εμπιστοσύνη μπορεί να δώσει ο ταλαίπωρος πολίτης-ψηφοφόρος σε πολιτικό που μονίμως και δολίως φάσκει και αντιφάσκει;;
Κυρίες και κύριοι, έχουμε βιώσει πολλές κυβερνήσεις και είδαμε αμέτρητους ανασχηματισμόυς. Δυο, τρεις σε κάθε κυβέρνηση. Είδαμε όμως κάποιες επί το βέλτιον αλλαγές για τους πολίτες;; Ειλικρινώς καμία, διότι η κυβερνητική πυξίδα ορίζεται από το κομματικό αφήγημα και λειτουργεί επί τη βάσει δογματικής ιδεολογίας. Την πορεία πλεύσης του κυβερνητικού καραβιού, ορίζει ο πρωθυπουργός, οπότε η εναλλαγή προσώπων στα υπουργεία ουδεμίαν διάφορα επιφέρει και όλοι εκτελούν προς το κομματικό συμφέρον.
Ανασχηματισμός, λοιπόν, κάποιοι φεύγουν, κάποιοι έρχονται σε υπουργεία δεύτερης κατηγορίας, διότι τα πρωτοκλασάτα στελέχη μένουν στο απυρόβλητο και κρατούν τις κυρίαρχες θέσεις, ανεξαρτήτως επιτυχιών ή αποτυχιών. Οι νεοεισερχόμενοι στο κυβερνητικό σχήμα, αμέσως εκδηλώνουν την πρόθεση τους για *σκληρή δουλειά*, ως οι προηγούμενοι να ήταν τελείως ανεπαρκείς στα καθήκοντά τους. Και βέβαια, δεν λείπουν τα καρφιά από τους αποχωρούντες.
Πρέπει να εννοήσουμε, φίλοι μου, ότι μαίνεται ένας υπόγειος πόλεμος μεταξύ κομματικών μελών και βουλευτών, που μόνη τους επιδίωξη είναι μια υπουργική θέση. Αυτό είναι το ζητούμενο για έναν πολιτικό, η μόνη του καταξίωση.
Και ο πρωθυπουργός τι κάνει;; Για να διατηρήσει ηρεμία, ισορροπίες και φιλοδοξίες, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι, με την δικαιολογία της καλύτερης απόδοσης της κυβέρνησης, μας ξαφνιάζει με έναν ανασχηματισμό. Μα αν η προ του ανασχηματισμού κυβέρνηση δεν απέδωσε, σημαίνει ότι οι διορισμένοι υπουργοί ήταν ανίκανοι και ακατάλληλοι για την θέση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός εξίσου ανίκανος και ακατάλληλος, αφού αδυνατεί να διακρίνει τις ικανότητες ή μη των υφιστάμενων του.
Φως, φανάρι, αγαπητοί μου, ότι ο ανασχηματισμός, προσφιλής μέθοδος πρωθυπουργών, είναι η παραπλάνηση των πολιτών με νέες υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Δοκιμασμένη συνταγή για να αποκρύψει τη κυβερνητική ανεπάρκεια και την πρωθυπουργική ανικανότητα.
Όποιος προλάβει, οσόν ζει μια κυβέρνηση, πιάνει έναν θώκο. Ουδεμία, δηλαδή διαφορά με το παιχνίδι μουσικές καρέκλες.
Μενέλαος
