Ένα κοινωνικό φαινόμενο με μεγάλη έξαρση τα τελευταία χρονιά, είναι οι εξαφανίσεις παιδιών. Το βλέπουμε στην tv με τις αναγγελίες alert, πράγμα πού μας γεμίζει θλίψη. Είναι δε παγκόσμιο φαινόμενο, με αριθμούς πού προκαλούν ίλιγγο. Μύρια παιδιά *χάνονται* είτε στην πολιτισμένη δύση, είτε στον τρίτο κόσμο και προκύπτουν ερωτήσεις. Οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας και ψεκασμένοι ομιλούν για εμπόριο παιδιών, αφαίρεση οργάνων, παιδεραστία κπλ.
Τώρα εδώ στα καθ’ ημάς.
Επ’ ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας για τα εξαφανισμένα παιδιά, *Το Χαμόγελο τού Παιδιού* έδωσε στοιχεία για τις εξαφανίσεις, δλδ κάθε δύο μέρες έχουμε ένα κρούσμα. Ήτοι το 2024 οι αριθμοί μιλάνε για 214 περιπτώσεις, ηλικίας 13-18 ετών και κατά πλειοψηφία κορίτσια ελληνικής καταγωγής. Για δε το πρώτο τετράμηνο 2025, δηλώθηκαν 48 εξαφανίσεις. Μοιραία, λοιπόν, προκύπτουν σκέψεις και συλλογισμοί και οι έρευνες για το θέμα αποτυπώνουν τούς λόγους αυτού τού κοινωνικού φαινομένου.
Ξεκινάμε από το προφίλ των παιδιών, πού ως προαναφέρθηκε τα περισσότερα είναι κορίτσια εφηβικής ηλικίας. Βασικές αιτίες το οικογενειακό περιβάλλον και οι σχέσεις με το άλλο φύλο. Αυτό όμως, πού άγνωστον για ποιους λόγους δεν αναφέρεται, είναι η κατάσταση πού επικρατεί στο Ελληνικό κράτος και τις υπηρεσίες του. Πάμε να ακολουθήσουμε αυτά πού κρύβονται και προκαλούν την έκρηξη των εξαφανίσεων.
Το κράτος μας απουσιάζει παντελώς είτε διότι είναι αδιάφορο, είτε διότι είναι ανίκανο. Οι κοινωνικές παθογένειες πολλαπλασιάζονται. Οι νέοι αντιμετωπίζουν προβλήματα και καταστάσεις πού η οικογένεια αδυνατεί να λύσει και το κράτος που πρέπει να επέμβει με δομές και υπηρεσίες, αποφεύγει να πάρει θέση. Είναι ολοφάνερο ότι η ενίσχυση και φροντίδα των ευάλωτων συμπολιτών μας, παραμένει γράμμα κενό. Οι υποσχέσεις των πολιτικών για κοινωνικούς λειτουργούς και σχολικούς ψυχολόγους παραμένουν επίσης στα λόγια και αναπόφευκτα η κοινωνική κρίση μεγαλώνει, αφού και η οικονομική κατάσταση των πολιτών επιδεινώνεται επικίνδυνα. Ο αντίκτυπος μεταφέρεται στην οικογένεια και καταλήγει στη αθώα νεανική ηλικία.
Άρα, φθάσαμε στις διαπιστώσεις, αλλά αυτό δεν αρκεί, δεν φωτίζει και δεν εγγυάται δίκαιες απαντήσεις για το μέλλον και την ψυχική υγεία των παιδιών. Επομένως προκύπτει το *δια ταύτα* και μάλιστα επιτακτικά. Για το οποίον όμως η κυβέρνηση ποιεί την νήσσα και αποπροσανατολίζει την κοινωνία.
Η μόνη τεκμηριωμένη θέση στην ζοφερή πραγματικότητα είναι της ΕΛΛΉΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ. Ναι, ο πολιτικός κόσμος αδιαφορεί αφού ο κίνδυνος είναι για τα παιδιά των άλλων. Βλέπετε ότι τα δικά τους παιδιά ζούνε σ’ ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον, έξω από κοινωνικές, οικονομικές πιέσεις και βεβαίως στα θέματα παιδείας.
Η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ βλέπει όλους τούς νέους με το ίδιο μάτι, δεν ξεχωρίζει και δεν κατηγοριοποιεί καταστάσεις. Τα δεδομένα πού ισχύουν δεν απλοποιούνται με πολιτικές κορώνες, αλλά με επεμβάσεις άμεσες, χειρουργικές θα έλεγε τις, πού δεν είναι τίποτα άλλο από την αναδόμηση της χώρας από άκρου εις άκρον, όσον αφορά την κοινωνία. Τίθενται δε επί τάπητος τα οικονομικά και νομικά εργαλεία πού με πιστή εφαρμογή θα προσφέρουν στα παιδιά μας ένα μέλλον πού θα δικαιώνει τις ανάγκες και τις ελπίδες της νέας γενιάς.
Και η ερώτηση για τους πολιτικούς και κυβερνήτες της χώρας: Αλήθεια, θα ήθελαν τα παιδιά τους να ευρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τα εξαφανισμένα;; Προφανώς όχι. Όμως αφού δεν το θέλουν, γιατί το επιτρέπουν να συμβαίνει για τα παιδιά των άλλων;;
Ο Νόμος της Προσομοίωσης, αγαπητοί μου, λέει ότι οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για τον εαυτόν σου, δεν μπορείς να το κάνεις ή να το επιβάλεις σε άλλον.
Μενέλαος
