Η πραγματικότητα είναι ζοφερή στις σχέσεις δανειοληπτών, τραπεζών και funds. Χιλιάδες συμπολίτες μας χάνουν την περιουσία τους που δόθηκε ως εγγύηση για να δανειοδοτηθούν. Τα τραπεζικά ιδρύματα αξιολόγησαν φυσικά τις δυνατότητες εξόφλησης των δανείων και ικανοποίησαν τα αιτήματα των πολιτών, όμως με τα μνημόνια, την σφιχτή οικονομική πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις, το διεθνές κλίμα και ο εγκλεισμός για τον covid 19, η οικονομία δέχθηκε πλήγματα αθεράπευτα.

Μοιραία, λοιπόν, προέκυψε η μη συνεπής εξυπηρέτηση των δανείων. Και άρχισαν τα όργανα. Οι τράπεζες προχώρησαν σε λήψη νομικών μέτρων και οι πλειστηριασμοί εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Ακολούθησε η μεταβίβαση των δανείων στα funds του εξωτερικού και φθάνουμε σήμερα σε τραγικές καταστάσεις.

Υποτίθεται ότι το κράτος έχει μεριμνήσει για την προστασία των ευάλωτων δανειοληπτών, που αδυνατούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, λόγω των δυσμενών συνθηκών. Κάποιες νομοθετικές επεμβάσεις και ρυθμίσεις που εμφανίστηκαν, αποδεικνύονται ασπιρίνες. Οι πανικόβλητοι πολίτες ψάχνουν σωτηρία αλλά βρίσκουν τοίχο. Οι κυβερνήσεις έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Βασικό τους μέλημα η προστασία των τραπεζών και η άφθονη χρηματοδότηση τους από κρατικούς πόρους. Οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν με 233 δις ευρώ από την τσέπη των φορολογουμένων και τώρα απαιτούν δολίως να πάρουν για δεύτερη φορά αυτά που δεν τους ανήκουν.

Ένας σεισμός στον νομικό κόσμο προέκυψε από τον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κ.Βασίλη Φλωρίδη. Αυτός ο κύριος που υπηρετεί στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας, που επίσης υπηρετεί την δικαιοσύνη, τάραξε το πανελλήνιο. Με την υπ’ αριθμό 1/2025 γνωμοδότηση του για επίδοση κατασχετηρίου έκθεσης, ανατρέπει τα χρονικά περιθώρια και εισάγει καινές ανατρεπτικές πρακτικές εναντίον οφειλετών, εξυπηρετώντας συγχρόνως τράπεζες και funds. Οι ελληνικοί νομικοί κύκλοι αιφνιδιάστηκαν με το πρωτοφανές γεγονός και τις απόψεις του συγκεκριμένου δικαστή. Η πρεμούρα του κ. Φλωρίδη είναι ύποπτη, αδιαφανής, άκρως μεροληπτική και άδικη για τους υπερχρεωμένους πολίτες.

Άμεσα και δικαιολογημένα εγείρονται ερωτήματα και υποψίες για την σχέση κράτους-τραπεζών και την εμπλοκή στο θέμα των ανώτατων δικαστών. Ο ελληνικός λαός πέρασε από πολλές κρίσεις, υπέστη πολλάκις βάναυση εκμετάλλευση, δέχθηκε παράνομες πρακτικές κυβερνήσεων και δικαίως βρίσκεται σε αναμμένα κάρβουνα. Παραμένει στην νόηση μας ότι οι τράπεζες επηρεάζουν την οικονομική πολιτική του κράτους, απαιτούν και παίρνουν αυτά που δεν τους ανήκουν. Αυτή η σχέση συνεπικουρείται από δικαστές που αντί αξιολόγησης, διορίζονται με την εύνοια των κυβερνήσεων.

Ευθύς, λοιπόν, ερωτώ τους ανώτατους δικαστικούς, με απόλυτο σεβασμό στην ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ. Που ήταν όταν τα μνημόνια οπισθοδρόμησαν τραγικά την πορεία του κράτους;; Ποτέ ασχολήθηκαν με τις κατάφωρα άδικες φορολογικές πρακτικές των κυβερνώντων;; Έλαβαν θέση για τις υποκλοπές;; Ερεύνησαν ποτέ τα κατά συρροήν σκάνδαλα του πολιτικού κόσμου, τα εξωφρενικά εξοπλιστικά προγράμματα;; Εκδήλωσαν ενδιαφέρον όταν η ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ δόθηκε δώρο στους γείτονες;; Γιατί απουσιάζουν από μια δίκαιη προσαρμογή και διόρθωση στα κόκκινα δάνεια;; Και πως δικαιολογούν την εκκωφαντική τους σιωπή για το έγκλημα των Τεμπών;;

Απλά ερωτήματα που πηγάζουν από την διαρκή αναζήτηση του δικαίου από τους πολίτες, που πλήττονται από την κυβερνητική αναλγησία και ασυδοσία. Οι νομοθέτες οφείλουν να παράγουν και να υπερασπίζονται το δίκαιον. Νόμοι που διασφαλίζουν τον βίο μας, είναι η πρώτη προτεραιότητα. Η εγκαθίδρυση και μόνιμη ισχύς ενός αξιακού συστήματος που προστατεύει τους πολίτες από το άδικο, φαίνεται ξεχασμένη υπόθεση.

Αν, λοιπόν, η δικαιοσύνη αποδειχθεί μεροληπτική, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ παύει να υπάρχει.

Χρήστος Κράγιας