Ανατρέχοντας στο παρελθόν και ψάχνοντας για δυστυχήματα και άλλες καταστροφές με μεγάλες απώλειες ζωής, θα βρούμε πολλά. Θάνατοι στους δρόμους για τους οποίους πληρώνουμε διόδια, πνιγμοί στην θάλασσα, πλημμύρες, πυρκαγιές, τρένα κλπ. Οι κάποιας ηλικίας θα θυμούνται βέβαια το ναυάγιο στην Φαλκονέρα τού *Ηράκλειον*, τού *Σάμινα* κατόπιν με εκατόμβες θυμάτων. Θα θυμούνται τους νεκρούς μαθητές στο λεωφορείο στα Τέμπη, όπως και στο ίδιο μέρος τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Η Μάνδρα ακόμη ταλαιπωρεί τους πολίτες στα δικαστήρια και το Μάτι τραβάει σε μάκρος. Νεκροί στις πυρκαγιές της Ηλείας παλαιότερα, τα τρένα πριν δύο χρόνια. Και βέβαια τεράστιες υλικές ζημιές, καταστροφή περιουσιών όπως με το πέρασμα τού Daniel. Αλλά είναι και οι καθημερινοί θάνατοι κυρίως από τροχαία, πού οι περισσότεροι ξεκινούν από την κυβερνητική αβελτηρία διαχρονικά.

Ίσως κάποιος να πει ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι παντού. Και απαντώ ότι τότε δεν υπάρχει κράτος, αλλά κάποιες παρέες πού ονομάζονται κυβερνήσεις. Και αν το καλοσκεφτούμε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτό ακριβώς είναι. Διότι, φίλοι μου, αν υπήρχε κράτος με την ακριβή σημασία της λέξης και αν οι κυβερνήσεις ενδιαφερόταν για τους πολίτες, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά τόσον στην πρόληψη, όσον και στην αποτίμηση των καταστροφών και την αποζημίωση των πληγέντων. Αλλά πέραν της απώλειας ζωής και υλικών ζημιών, αυτό πού αποτυπώνεται στην μνήμη μας είναι η κρατική αδιαφορία.

Την βλέπουμε παντού, το έργο παίζεται κατά συρροήν. Τα θύματα των πολύνεκρων δυστυχημάτων αντιμετωπίζονται επιδερμικά και ως απλοί αριθμοί. Οι οικογένειες σύρονται σε πολυετή δικαστήρια με όλα τα νομικίστικα τερτίπια υπέρ τού κράτους και στραγγίζονται οικονομικά για την απόδοση δικαιοσύνης. Και αν οι δικαστικοί αγώνες τελεσφορήσουν υπέρ των πολιτών, οι αποζημιώσεις πού σίγουρα είναι αναντίστοιχες των θανάτων και ζημιών, καταβάλλονται σε βάθος χρόνου. Καταλήγουμε, λοιπόν, ότι το κράτος, οι κυβερνήσεις, μεταχειρίζονται κάθε μέσον για να αποσείσουν τις ευθύνες τους  και να αποφύγουν τις αποζημιώσεις στα θύματα.

Τελικά ως πολίτες αυτό είναι πού ζητάμε από το κράτος μας;; Αυτό απαιτούμε από την κυβέρνηση;; Μήπως κοιτάμε μόνον την *πάρτη* μας και αγνοούμε υποκριτικά τους συνανθρώπους μας;;

Αδυνατώ να αποδεχτώ ότι είμαστε απαθείς και ανάλγητοι στον πόνο των συμπολιτών μας. Και αυτή η παλλαϊκή και κατ’ επανάληψη συμμετοχή στις συγκεντρώσεις για τους 57 νεκρούς των Τεμπών, φανερώνει την βούληση των πολιτών για απόδοση δικαιοσύνης, αφού αυτό θέτουν ως προτεραιότητα οι συγγενείς των θυμάτων, πέραν των χρηματικών αποζημιώσεων.

Άρα, κάτι επείγει, κάτι να αλλάξει για να ανατρέψουμε αυτήν την αδιαφορία των πολιτικών για την ζωή και την περιουσία μας. Πρέπει να λάβουμε αποφάσεις, να κινηθούμε δραστικά για να μην μας κυριεύσει η αδιαφορία για τον διπλανό μας. Διεκδικούμε τα δικαιώματα μας και την ασφάλιση από τραγωδίες. Τα κόμματα και οι κυβερνήσεις μας απογοήτευσαν τραγικά και η μόνη οδός για την καταξίωση τού βίου και της ασφαλείας μας, είναι η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ με τις θέσεις της για τον ΆΝΘΡΩΠΟ. Πρέπει, λοιπόν, τα πάντα να τεθούν σε μία νέα αρχή, να δομηθούν επί τη βάσει τού ΔΙΚΑΊΟΥ.

Το πρόγραμμα τού πολιτικού φορέα φέρνει την θεσμοθέτηση επιτροπών για την ανασυγκρότηση τού δημοσίου, των υπουργείων και υπηρεσιών συνολικά. Φέρνει την διαφάνεια στην λήψη αποφάσεων όπου σήμερα κυριαρχεί η διαφθορά, διαπλοκή και οι πελατειακές σχέσεις των εμπλεκομένων σε διαγωνισμούς και κρατικές προμήθειες. Και κυρίως άμεση ανάγκη συγκρότησης ειδικού δικαστηρίου για άμεση απόδοση δικαιοσύνης.

Προ ημερών δύο συρμοί στο νέο μετρό της Θεσσαλονίκης ήρθαν αντιμέτωποι σε μονή γραμμή, σε απόσταση 20 μέτρων.

Μενέλαος