Λόγος…Τι είναι ο λόγος;; Ο τρόπος πού εκφράζουμε τις σκέψεις μας. Και είναι δύο ειδών, προφορικός και γραπτός

Στον προφορικό λόγο λέμε ευθύς αμέσως με την γλώσσα πού ομιλούμε ο,τι έρχεται στην νόηση μας. Χειριζόμαστε λέξεις, στήνουμε προτάσεις για να δώσουμε στους απέναντι τι αισθανόμαστε. Προφανώς είναι ο ευκολότερος τρόπος επικοινωνίας, αφού δεν απαιτείται χρήση των σημείων στίξεως και οπωσδήποτε τής ορθογραφίας. Βέβαια η απόδοση τού νοήματος πού επιθυμούμε δεν είναι πάντα επιτυχής, διότι ο χειρισμός τού προφορικού λόγου εξαρτάται από την παιδεία τού ατόμου. Και σ’ αυτό το σημείο έγκειται η σημασία του προφορικού λόγου, όταν πρόκειται να αναφερθούμε σε υψηλού νοήματος θέματα, όπως πχ επιστημονικές διαλέξεις.

Έτερος τρόπος έκφρασης ο γραπτός λόγος και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ο γραπτός λόγος είναι ιδιάζουσας σημασίας αλλά και ιδιαίτερων επιδόσεων τού ανθρώπου. Απαιτεί γνώσεις και δυνατότητες πού χαρακτηρίζουν τους γράφοντες, αφού το προφορικό εύκολα ξεχνιέται, ενώ το γραπτό μένει και δεν αναιρείται. Και αν ο προφορικός λόγος εντυπωσιάζει, ο γραπτός δεσμεύει εσαεί.

Σκοπός μας τώρα να ενσκήψουμε στην ελληνική γλώσσα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Βασικά διαπιστώνουμε ότι ομιλείται αναλλοίωτα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Βέβαια, αφού δεχόμαστε ότι με το πέρασμα τού χρόνου κάποια πράγματα αλλάζουν και εξελίσσονται κατά το μάλλον ή ήττον, παρατηρούμε τις σχετικές αλλαγές τόσον στην προφορική, όσον και στην γραπτή  μορφή.

Η γλώσσα μας διατηρεί σε αξιοσημείωτο υψηλό βαθμό λέξεις και τα νοήματα που περιέχουν. Χρησιμοποιούμε και νέες λέξεις στην απλή καθημερινότητα, αλλά προκειμένου να εκφράσουμε με λεκτικούς όρους για κάτι επιστημονικό, τότε εμφανίζεται η συνέχεια τής αρχαίας γλώσσας. Πχ οφθαλμός, μάτι και ιατρός. Και όταν έχω πρόβλημα με την όραση, επισκέπτομαι τον οφθαλμίατρο. Δηλαδή η χρήση στον προφορικό λόγο τού αρχαίου λεξιλογίου διατηρείται αδιαλείπτως.

Στον γραπτό λόγο, στην γραπτή αποτύπωση εννοιών και νοημάτων, εντοπίζεται μία τελείως διαφορετική τακτική και εφαρμογή. Εννοείται ότι χρησιμοποιούμε τις πανάρχαιες λέξεις, όμως σήμερα ισχύουν τα σημεία στίξεως και τονισμού. Ισχύουν επίσης οι παράγραφοι και οι αποστάσεις μεταξύ των λέξεων. Μια νέου τύπου δλδ γραφή, πού όμως σ’ ένα μακροσκελές κείμενο, ιδίως με παραγράφους, αποσπάται η συνέχεια τού λόγου και τελικά περιμένουμε το ακροτελεύτιο κομμάτι για να βγάλουμε συμπέρασμα. Ούτως το όλον προηγούμενο κείμενο αποβαίνει άνευ σημασίας.

Οι ανασκαφές και αποκαλύψεις φέρνουν στο φως αρχαία κείμενα πάνω σε πλήθος αντικειμένων, πχ στήλες και πλάκες. Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε την διαφορετική γραφή των προγόνων μας. Τα γράμματα ελληνικά βεβαίως, αλλά οι λέξεις και προτάσεις είναι συνεχόμενες άνευ κενών διαστημάτων, με κεφαλαία γράμματα, χωρίς σημεία στίξεως και τονισμού. Και σήμερα ένας νεοέλλην σίγουρα θα δυσκολευτεί στην ανάγνωση. Απαιτείται εδώ αυτό πού μας λείπει, η άμεση οπτική αναγνώριση των λέξεων πού συγκροτούν πρόταση. Όμως η όλη ανάγνωση ενός κειμένου με την εκλεπτυσμένη νόηση πού πρέπει να διαθέτουμε, αποτυπώνεται και παραμένει ακέραιη.

Η γλώσσα μας σήμερα βρίσκεται εν κινδύνω. Άπειρες επεμβάσεις, ιδίως των νεωτέρων χρόνων, αφού φωστήρες καθηγητές και φιλόλογοι, κινούμενοι από πολιτικές οδηγίες, προσβάλουν την μητέρα των γλωσσών στον πλανήτη. Καθαρεύουσα, δημοτική, μαλλιαρή, τόνοι, στίξεις, γκρίκλις κλπ, αμαυρώνουν την θεϊκή, συμπαντική, μουσική, μαθηματική γλώσσα μας. Δονήσεις, συχνότητες και ροές ενέργειας εμφανίζονται με το νι και με το σίγμα. Εκτοξεύονται οι εγκεφαλικές συνάψεις με την εκφορά τού ελληνικού λόγου. Όμως τα σχολικά προγράμματα αποστρέφουν τούς μαθητές από την γνώση των αρχαίων ελληνικών. Ευτυχώς πού διδάσκονται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και μάλιστα ως δεύτερη γλώσσα.

Εδώ, λοιπόν, εστιάζει η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ. Η ανάδειξη τής γλώσσας μας, η μεγαλοπρέπεια πού εκφράζεται με τα ομηρικά έπη, τους μεγάλους τραγωδούς και τον Αριστοφάνη, πρέπει να επανέλθει με ένα ακραιφνώς ελληνικό πλαίσιο παιδείας. Το ελληνικό σχολείο διδάσκει πρωτίστως ελληνικά, χωρίς να προσβάλλουμε τους ξένους.

Ήδη ξεχνάμε την ιστορία μας, μην χάσουμε την γλώσσα μας.

Μενέλαος