Οι Ούννοι έφυγαν, ο εμφύλιος τελείωσε και κάπως έτσι τέλος του 50, αρχές του 60, εμφανίζονται στην Ελλάδα επιχειρηματίες και βιομήχανοι. Αρχίζει η βιομηχανική εποχή για τον τόπο. Χαλυβουργία, τσιμέντα, ναυπηγεία, διυλιστήρια, εμπόριο και παντός είδους εργοστάσια ορθώνονται και δίνουν μια εικόνα οικονομικής ανάπτυξης. Το λεκανοπέδιο της Αττικής είναι το προσφορότερο μέρος, κατέχει τα σκήπτρα ακόμη και σήμερα. Ακολουθεί η Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βόλος. Βέβαια στις δύο τελευταίες πόλεις τα φουγάρα πάγωσαν, αλλά είναι μια άλλη ιστορία.
Έτσι από την Υλίκη και κάτω έχουμε ένα τεράστιο βιομηχανικό πάρκο. Όμως αυτά τα εργοστάσια χρειάζονται εργατικά χέρια που η Αττικοβοιωτία δεν μπορεί να καλύψει. Και αρχίζει η προσέλευση μυρίων επαρχιωτών απ’ όλην την Ελλάδα, για εργασία και ευκαιρίες ζωής. Και να η χαρά των εργολάβων. Για την στέγαση τους σηκώθηκαν πολυκατοικίες ανήλιαγες, εκτός των προνομιούχων των ρετιρέ. Ο κόσμος βρήκε δουλειά, στοιβάχτηκε στα κουτιά και να η μισή Ελλάδα στην Αθήνα, όπως λέμε συμπεριληπτικά. Η επαρχία ερήμωσε με όλες τις συνέπειες και προβλήματα, που όλοι γνωρίζουμε. Δεν χρειάζεται ανάλυση, διότι όλοι από χωριό είμαστε τελικά.
Και αίφνης ο πρωθυπουργός συλλαμβάνει (;;) την φαεινή ιδέα και ρίχνει την ρουκέτα. Να γυρίσουμε στα χωριά μας!!. Φαντάζομαι το αυτό θα ισχύει και για τον ίδιο. Και προβαίνει σε δηλώσεις, σε συνέντευξη που έδωσε στην δημοσιογράφο Φωτεινή Γάλλου της εφημερίδας “Τα Χωριάτικα”, αποκαλύπτοντας σοβαρά κίνητρα, που είναι μόνον ένα, δηλαδή μια οικονομική ένεση αδιευκρίνιστου ύψους για όσους αποφασίσουν και τολμήσουν. Και που θα πάνε οι άνθρωποι;;
Εκεί που τα σπίτια έπεσαν όπως και τα σχολεία. Έμειναν όμως οι εκκλησίες. Υποδομές κατεστραμμένες, οδικό δίκτυο ασυντήρητο, νερό από σωλήνες αμιάντου, η εγκαταλελειμμένη γη αργεί να αποδώσει, εύρεση εργασίας μηδενική, υγεία στο περιθώριο, το internet που διαφήμιζε ο Σαμαράς και μάλιστα δωρεάν, δεν πιάνει παντού. Οι κατά τόπους μικρές βιοτεχνίες έκλεισαν, οι νέοι στο εξωτερικό και οι γέροι στα καφενεία. Ανάπτυξη μηδέν. Κατά τα άλλα, με ένα μικρό κεφάλαιο, δώρο της κυβέρνησης, θα ζωντανέψει η πέραν των κέντρων Ελλάδα.
Λοιπόν ας σοβαρευτούμε. Ναι, η επαρχία μαραζώνει, πεθαίνει. Με φιλοδωρήματα δεν γίνεται προκοπή. Δεκαετίες τώρα ο Έλλην έγινε ακροατής έργων και θεατής λόγων. Και Ελλάς δεν είναι μόνον το λεκανοπέδιο. Ας εννοήσουμε επιτέλους την μέγιστη εθνική ανάγκη της ζωντανής και ακμάζουσας περιφέρειας. Η πρόσθετη οικονομική ενίσχυση κ. Μητσοτάκη, που εξέφρασες στην δημοσιογράφο, είναι απάτη, πολιτική σκοπιμότητα και συμπαιγνία. Ποταπή η τοποθέτηση σου, όπως και των τέως κυβερνήσεων, που αδιαφόρησαν πλήρως για την επαρχία. Τα ψίχουλα που προσφέρεις, ως αντιβιοτικό ευρέως φάσματος, είναι προσβολή για τους πολίτες και ξελασπώνεις από πολιτικές, κυβερνητικές ευθύνες.
Ο Έλληνας θέλει να γυρίσει στο χωριό του. Όμως απουσιάζουν παντελώς οι υποδομές. Πρωτίστως επιβάλλεται ο πολεοδομικός και χωροταξικός σχεδιασμός. Όλη η επικράτεια είναι πλουσιότατη σε πάσης φύσεως πρώτες ύλες για την περιφερειακή ανάπτυξη. Εκμετάλλευση επί τόπου, μεταποίηση και όχι εξαγωγές. Κατάλληλα περιβαλλοντικά σχεδιασμένες οικιστικές περιοχές, που θα προσφέρουν στους πολίτες ποιότητα ζωής και άμεσες λύσεις στα διάφορα προβλήματα. Η αποκέντρωση που χρόνια ακούμε, παραμένει στα συρτάρια.
Η πρόκληση εντείνεται, αλλά η πολιτική βούληση απαξιώνει την πρόοδο. Οι ελληνικές κυβερνήσεις εξυπηρετούν και διευκολύνουν το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο. Και οσόν οι πολίτες σκύβουν το κεφάλι λόγω των αναγκών τους και συνεχίζουν να ταΐζουν το κομματικό σύμπλεγμα, θα παραμένουν ως αριθμοί στην ανθρώπινη φάρμα του κράτους των Αθηνών.
Χρήστος Κράγιας
