Διαχρονικά τέτοια εποχή οι απόφοιτοι των λυκείων διαγωνίζονται για μία θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ένα καθεστώς δοκιμασίας, ένας αγωνιώδης Γολγοθάς για τους νέους μας. Καθιερώθηκε ως ο τρόπος αναγνώρισης ικανοτήτων και προαγωγής για την είσοδο στα πανεπιστήμια τής χώρας και φυσικά ως επιβράβευση των γνωσιακών τους επιδόσεων. Από πολλούς ειδικούς εμπλεκόμενους σε θέματα παιδείας, ακούστηκαν κατά καιρούς δριμείς επικρίσεις γι’ αυτό το σύστημα, προτάθηκαν άλλοι τρόποι αξιολόγησης των αποφοίτων, αλλά παρά τις υποσχέσεις των κυβερνήσεων και των διατελεσάντων υπουργών Παιδείας, τίποτα δεν αλλάζει. Το πανεπιστήμιο παραμένει μία αγχώδης κατάσταση, ένα όνειρο πού για πολλούς δεν πραγματοποιείται.

Όσοι πέρασαν από αυτήν την δοκιμασία και οι γονείς τους, γνωρίζουν να πουν περισσότερα για την αφύσικη ψυχολογική κατάσταση των υποψηφίων φοιτητών και τις τρομακτικές πιέσεις αυτών των ημερών. Όντως μέσα στην ζέστη τού καλοκαιριού οι νέοι καλούνται να αποδείξουν ότι αξίζουν να περάσουν στο ανώτατο πεδίο εκπαίδευσης και επιστημονικής ανέλιξης. Βέβαια οι θέσεις των πανεπιστημίων για φοιτητές είναι λιγότερες από το σύνολο των διαγωνιζομένων. Βέβαια μία διαδικασία αξιολόγησης πρέπει να υπάρχει. Αλλά αυτό το εξεταστικό σύστημα κυριολεκτικά, χωρίς να προσφέρει άλλο τι, εξοντώνει το πνεύμα και την έφεση για μάθηση.

Φέτος, 2025, στο μάθημα τής έκθεσης το θέμα ήταν *Η δημιουργικότητα και η σημασία της*. Αν είναι δυνατόν σ’ ένα κράτος πού η παιδεία βρίσκεται στο κατώτατο επίπεδο, η παιδεία πού διώκεται συστηματικά και προσφέρει αντί των προκλήσεων τής έρευνας και τής δημιουργικότητας στους νέους μόνον περιορισμένες ξερές γνώσεις, να ορίζουμε για θέμα προς ανάπτυξη την ίδια την δημιουργικότητα.

Το ελληνικό κράτος και οι κυβερνήσεις ουδόλως ενδιαφέρονται για τους ανοιχτούς ορίζοντες στους νέους, καταπνίγουν συνεχώς την ανάπτυξη πνεύματος και ιδεών, προτιμούν την χειμερία νάρκη τής νεολαίας, για να ελέγχουν κομματικά και πολιτικά το πεδίο. Το σημερινό σχολείο απέχει τής πραγματικής του θέσης και προορισμού.

Εξετάζοντας την διδακτέα ύλη από νηπιαγωγείο μέχρι πανεπιστήμιο, διακρίνουμε επεμβάσεις από μη γνώστες τού θέματος, παρατηρούμε επικίνδυνες αρρυθμίες, αποδεικνύεται η ανικανότητα των πολιτικών να προσφέρουν αυτό το αγαθό για το μέλλον τής πατρίδας. Η δημιουργικότητα απουσιάζει, η παπαγαλία αντικαθιστά την γνώση και κρίση και αντί τής πρόκλησης ενδιαφέροντος για πληρέστερη κατανόηση τού περιβάλλοντος πού ζούμε, κυνηγάμε βαθμούς πού τελικά αποβαίνουν άστοχοι. Το σχολείο, το ελεύθερο σχολείο, πέραν των μαθηματικών, χημείας και ορθογραφίας, πρέπει να είναι πηγή ελεύθερης σκέψης και έκφρασης. Πηγή ανησυχίας και οράματος, χώρος ανάδειξης φωτεινών μυαλών και αίθουσες ελκυστικών προσφορών για τους μαθητές. Όμως ύπουλα υποβαθμίστηκε η αναγκαιότητα τής λειτουργίας του, αφού απουσιάζει η διδασκαλία τής μουσικής, καλλιτεχνίας, θεάτρου, λογοτεχνίας και εικαστικών. Στενεύουν οι παιδαγωγικοί ορίζοντες με την περιθωριοποίηση τής γνήσιας Ελληνικής κουλτούρας, όπως η απουσία αναφοράς σε Όμηρο, τραγωδούς, φιλοσόφους, επιστήμονες τής ιστορίας μας.

Είναι υποκριτικό, βλασφημία, να ζητάμε έκθεση με θέμα την δημιουργικότητα πού βάναυσα βάλλεται πανταχόθεν. Και είναι πικρό να στερούμε από την νεολαία όλες αυτές τις προϋποθέσεις πού προάγουν τον βίο, με ένα πεπαλαιωμένο σύστημα πού ευνουχίζει την ανέλιξη των μαθητών.

Η ΕΛΛΉΝΩΝ ΣΥΝΈΛΕΥΣΙΣ, πού εγκαίρως ανέδειξε τα προβλήματα στην παιδεία, προχώρησε πέραν των διαπιστώσεων σε θέσεις πού η παιδεία απαιτεί να ισχύουν. Από την κτιριακή υποδομή μέχρι τού μαθησιακού προγράμματος, προτείνεται αλλαγή συθέμελα. Η παιδεία απαιτεί ειδική σοβαρότητα και υπευθυνότητα με συμμετοχή και ευθύνη πρώτα τής Πολιτείας και κατόπιν όλων των λειτουργών, δασκάλων όλων των βαθμίδων. Και αν η σημερινή πρόοδος τής τεχνολογίας εισάγει καινούργια μαθήματα, οι προγονικοί δεσμοί με άλλα επίσης μαθήματα πού θα καθιερωθούν, θα αποτελέσουν το εφαλτήριο για την παιδεία τού μέλλοντος.

Μενέλαος