Η Ελλάδα του σήμερα που στηρίζεται στην μετεπαναστατική εποχή του 1821, την σύντομη παρουσία του Καποδίστρια και την ανώμαλη συνέχεια.

Στεκόμαστε μπροστά από το φουσκωμένο, ορμητικό ποτάμι. Κοιτάμε το ρεύμα αποσβολωμένοι, δεν τολμούμε να βρέξουμε ούτε τα δάχτυλα των ποδιών μας και αισθανόμαστε ασφαλείς. Πέρα από το ποτάμι, στην αντίπερα όχθη, βλέπουμε αλλά πράγματα, άλλη όψη, αλλά κυριαρχεί η διστακτικότητα και η αναβολή.

Είμαστε άραγε ασφαλείς;; Διότι με μια παρελθοντική αναδρομή και μια πραγματική ανάγνωση του σήμερα, σίγουρα θα αρχίσουν να εμφανίζονται οι αμφιβολίες. Διάγουμε τον βίο μας έτσι όπως αρμόζει στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια ή απλά αναλώνουμε τον χρόνο μας αδιάφορα;;

Οι απαντήσεις σοκάρουν. Η Ελλάδα είναι ένας εχθρικός τόπος για τους πολίτες της. Οι αμέτρητες κυβερνήσεις από ελληνόφωνους πολιτικούς, άφησαν οδυνηρές εμπειρίες και αναμνήσεις. Το μόνον που διακρίνουμε είναι το μένος που εκδηλώθηκε με σκοτεινές, ύπουλες διαδικασίες και φανερά σήμερα καταφέρεται εναντίον μας.

Ζούμε τα πάνδεινα. Εκτός της λεγόμενης ελίτ των κομματαρχών, τραπεζιτών, οικονομικών ολιγαρχιών, βουβών ακαδημαϊκών, κυρίαρχων ΜΜΕ και των παρατρεχάμενων τους, οι πολίτες βουλιάζουν στο τέλμα της ανέχειας που τείνει στην ανυπαρξία. Εμφυτεύτηκε ο φόβος, το τέλειο όπλο κατά της νόησης. Είμαστε μέσα σε κινούμενη άμμο, οπότε κάθε κίνηση απαγορεύεται.

Και έρχονται οι φάπες. Τύραννοι στην εξουσία. Καταπιεστικές κυβερνήσεις νομοθετούν αυθαίρετα. Οι πολίτες και η ζωή τους αποτελούν στόχο και πεδίο πειραματισμών.

Βάλλεται ο Έλλην κατά ριπάς από ένα ανάλγητο κράτος. Όμως παραμένει άφωνος και ανίκανος να αντιδράσει διότι εκπαιδεύτηκε καταλλήλως ώστε να ανέχεται τα πάντα και να κρέμεται από τον πονηρό πολιτικό. Τρέφεται με υποσχέσεις, θεραπεύει τις πληγές του με αντιβιοτικό ευθέως φάσματος, δημογραφικά αφανίζεται, οικονομικά εξαϋλώνεται και εθνικά θα περιοριστεί στα σύνορα της μάχης του Πέτα. Οι γύπες του πολιτικού κατεστημένου θριαμβολογούν στο πτώμα της πατρίδας.

Αυτά κατεβάζει φίλοι μου, ο φουσκωμένος ποταμός και άλλα πολλά. Ατενίζουμε την άλλη μεριά, αλλά πάλι κάνουμε πίσω.

Ο Ιούλιος Καίσαρας όμως “διέβη τον Ρουβίκωνα” ποταμό.

Εμείς γιατί δεν μπορούμε να πάρουμε μια κρίσιμη, σημαντική απόφαση, χωρίς να κάνουμε πίσω;; Μια κίνηση χωρίς επιστροφή…ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ.

Χρήστος Κράγιας