Οι άνθρωποι εργάζονται για να καλύπτουν τα έξοδα τους, ατομικά ή οικογενειακά. Η αναζήτηση για εύρεση εργασίας που η αποτίμηση της σε χρήμα είναι αξιοπρεπής, είναι το ζητούμενον. Και δεν είναι μόνον ο μισθός που αποτελεί σκοπό, αλλά και η ικανοποίηση της προσφοράς και αναγνώρισης ικανοτήτων του εργαζόμενου.
Οι μισθοί κυμαίνονται αναλόγως του είδους της εργασίας, της οικονομίας γενικά και των δυνατοτήτων των εργοδοτών. Και βεβαίως από τις παρεμβάσεις του κράτους. Αυτό το φάσμα είναι τεράστιο, με αποτέλεσμα να προκύπτουν σοβαρότατες ανισότητες πολλών επιπέδων. Έτσι διακρίνουμε τον κατώτατο, μέσο και ανώτατο βαθμό, που κατανέμονται σε κατηγορίες εργαζομένων.
Η Ε.Ε. υποτίθεται ότι θέτει τους μισθούς σε πρώτη προτεραιότητα, αλλά η κλίμακα μεταξύ των κρατών- μελών, αποτελεί χάσμα. Λαμβανομένου όμως του υπαρκτού και αδιαμφισβήτητου επιπέδου οικονομικής ευρωστίας κάθε κράτους, διακρίνουμε μεγάλες αποκλίσεις. Και εδώ θα εστιάσουμε στην ελληνική πραγματικότητα.
Η νυν κυβέρνηση της ΝΔ, συνέχεια της προηγούμενης, επιμένει στο αφήγημα του success story. Μετ’ επιμονής και προπαγάνδας, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ, διαφημίζει επιτυχίες στην οικονομία. Και θέτει τεχνηέντως τους πολίτες σε αναμονή για μεγαλύτερες απολαύσεις από την εργασία, εργαλειοποιώντας το φλέγον θέμα των μισθών στην χώρα.
Πρόσφατα ο πρωθυπουργός έθεσε χρονικό όριο το 2027 για κατώτατο μισθό 950 ευρώ. Δηλαδή λίαν συντόμως για όσους επιζήσουν. Η δε αρμόδια υπουργός εν μέσω ευφορίας δηλώνει ότι ο κατώτατος μισθός δεν θα πάει παρακάτω και το θεωρεί επιτυχία. Βέβαια για αύξηση ουδέν.
Η ΕΛΣΤΑΤ μας ενημερώνει ότι στην Ελλάδα ο μέσος μισθός πλήρους απασχόλησης εργαζομένων είναι ένα σκαλί πριν τον πάτο. Αυτό όμως το λαμβάνουμε ως ονομαστική τιμή, διότι στην πραγματικότητα ήδη είναι ο τελευταίος στην Ευρώπη. Η επιμονή της κυβέρνησης ότι ο μέσος μισθός είναι αξιοπρεπής, δεν περνάει πλέον στους πολίτες. Και αυτό διότι βιώνουμε μια αφόρητη κατάσταση.
Το νοικοκυριό δεν βγαίνει με τις αναγκαίες, για επιβίωση, δαπάνες. Διατροφή, ενέργεια, ενοίκια, παιδεία, υγεία, είναι οι αιτίες της αφαίμαξης του πολυδιαφημισμένου μέσου μισθού((δείτε το ΒΙΝΤΕΟ). Δεν καλύπτονται τα έξοδα και επομένως πολλά κόβονται. Εκτός αυτού επηρεάζεται αρνητικά η ψυχολογία των πολιτών, πράγμα που ουδέποτε λάβαμε υπ’ όψιν.
Ποια θα ήταν η ευπρόσδεκτη, ιδανική κατάσταση όσον αφορά τους μισθούς;;Τι θα ζητούσαν οι πολίτες, ώστε ο βίος τους να έχει ένα νόημα;;
Μα ασφαλώς μια χρηματική αποτίμηση, έναν μισθό για την εργασία που προσφέρουν, σε επίπεδο που τιμά την αξιοπρέπεια τους. Έναν μισθό που δεν εξαϋλώνεται στο 15ήμερο αλλά περισσεύει και παρέχει τις δυνατότητες οι πολίτες να χαρούν και να απολαύσουν επί πλέον δραστηριότητες.
Αυτή είναι η διακηρυγμένη θέση της ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ(ΒΙΝΤΕΟ). Είναι η μοναδική επίσημη τοποθέτηση και εδράζεται επί πραγματικών δεδομένων. Διότι όποιος εργάζεται, πρέπει να αμείβεται αξιοπρεπώς και εντίμως. Οι δαπάνες διαβίωσης δε θα υπερβαίνουν το 50% του μισθού, παρέχοντας με το υπόλοιπο τις ευκαιρίες στους τους πολίτες να ζήσουν ως άνθρωποι.
Ούτως τιμάται η ανθρώπινη ύπαρξη και υπόσταση και καθιερώνεται το δίκαιον μεταξύ επαγγελματικών-εργασιακών σχέσεων στην κοινωνία.
Χρήστος Κράγιας
