Για να ταξιδέψεις στην θάλασσα, χρειάζεται ένα γερό σκαρί, οπότε γυρίζουμε στο καρνάγιο. Η χώρα που βουτά στην θάλασσα είναι η πατρίδα μας. Οι πρώτοι ταξιδευτές και ποντοπόροι μάλιστα, ήταν οι πρόγονοι μας. Αυτοί που έψαχναν να δουν και να βρουν τι υπάρχει πέραν του ορίζοντα. Τα κατάφεραν και κυριαρχούν ακόμα στους θαλάσσιους δρόμους.
Η τέχνη της ναυπηγικής επομένως, ξεκίνησε εδώ, εξελίχθηκε προϊόντος του χρόνου, έφτασε σε υψηλότατα επίπεδα και τελικά μαράζωσε. Τι συνέβη και σήμερα η Ελλάδα με τον τεράστιο πάσης μορφής στόλο, υστερεί από το αρχαίο καρνάγιο μέχρι το σύγχρονο ναυπηγείο και δεν έχει μείνει τίποτα;; Γιατί, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, τα ναυπηγεία συνταξιοδοτήθηκαν;; Πάμε να δούμε.
Στον Σκαραμαγκά, Πέραμα, Ελευσίνα, Σύρο, βρίσκονται τα μεγαλύτερα ναυπηγεία. Μάλιστα ο Σκαραμαγκάς δεσπόζει στην Αν. Μεσόγειο. Αποτελούν τμήμα της βαριάς βιομηχανίας, συνεισφέρουν στην εθνική οικονομία και παρέχουν εργασία σε χιλιάδες ειδικευμένους ανθρώπους. Υπολογίστε και τους δορυφορικούς κλάδους. Μαζί με πολλά μικρότερα με καινοτόμες εγκαταστάσεις και εξαιρετικές επιδόσεις και τα τοπικά, κυρίως στα νησιά, παραδοσιακά καρνάγια, η ναυπηγική τέχνη εκτοξεύτηκε και τα ελληνικά ναυπηγεία μεγαλούργησαν. Και αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που κάποιοι παράγοντες δεν είδαν με καλό μάτι.
Διεθνής ανταγωνισμός, θα πει κάποιος. Όπως η αυτοκινητοβιομηχανία (Μαλκότσης τότε, Namco σήμερα), η βιομηχανία ηλεκτρικών ειδών (Πίτσος, Ιζόλα), ζάχαρη και τεύτλα και πολλοί άλλοι τομείς της ελληνικής ευφυίας απαξιώθηκαν και έσβησαν, έτσι και τα ναυπηγεία βυθίστηκαν στην απραξία.
Μα ο ανταγωνισμός είναι το πεδίο αυτό της περαιτέρω έρευνας και ανάπτυξης. Όμως απαιτούνται κεφάλαια και νομοθετικές ρυθμίσεις. Και το βασικότερον πολιτική βούληση. Ακριβώς αυτά που δεν έγιναν και τώρα το τέλμα είναι πραγματικότητα.
Το διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο βρήκε στην χώρα μας τις ευκολίες που ζητούσε. Όχι για περαιτέρω εντόπιες επενδύσεις και ανάπτυξη, αλλά για την οριστική απαξίωση και κλείσιμο. Πρόθυμοι σ’ αυτά τα σχέδια οι πολιτικοί. Ο άκρατος κομματισμός, το κυνήγι της εξουσίας, η οικονομική διαφθορά, η σκόπιμη αδιαφορία που επέδειξαν οι κυβερνήσεις, καθήλωσαν πρωτοπόρες ιδέες στην ανυπαρξία. Έπρεπε, βλέπετε, η Ελλάς να περιοριστεί βιομηχανικά, και να φυτοζωεί, προς δόξαν και πλουτισμό ξένων. Μ’ αυτά τα μυαλά δεν υπάρχει προκοπή.
Οι Έλληνες εφοπλιστές είναι οι καλύτεροι πελάτες των ναυπηγείων της Άπω Ανατολής. Δις για νέα πλοία. Κι όμως αυτά μπορούν να κατασκευαστούν εδώ με τις κατάλληλες εγκαταστάσεις και το απαραίτητο νομικό πλαίσιο. Αυτό που με πείσμα κρύβεται, φέρνει στο φως η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ. Μια συγκροτημένη άποψη τίθεται στο τραπέζι εμπεριστατωμένα, με διαύγεια και πρωτοπόρες τοποθετήσεις και λύσεις, όπως και με άφθονη χρηματοδότηση.
Οι ήδη υπάρχουσες εγκαταστάσεις, με επιπλέον επεμβάσεις, μπορούν να ναυπηγήσουν μεγαθήρια των θαλασσών και ο δεξαμενισμός για επισκευές να εκτοξευτεί. Η ελληνική σημαία θα είναι ανταγωνιστική έναντι αυτών της ευκαιρίας(Λιβερία πχ), αφού η φορολογία μηδενίζεται, αλλά με βασικές προϋποθέσεις. Η Ελλάδα θα είναι η έδρα της Παγκόσμιας Εμπορικής Ναυτιλίας.
Πάσης φύσεως θαλάσσιες δικαιοπραξίες, εδώ στην Ελλάδα. Ασφάλειες, ναυλοσύμφωνα, επισκευές και οπωσδήποτε ελληνικά πληρώματα. Πλήρης αξιοποίηση των λιμανιών με χρήση εξελιγμένης τεχνολογίας για την υποδοχή μεγάλων πλοίων. Και τα ναυπηγεία θα ζωντανέψουν προσφέροντας εργασία με την ναυπήγηση πολεμικών πλοίων που η Εθνική Άμυνα επειγόντως χρειάζεται και τα αγοράζουμε πανάκριβα από άλλες χώρες.
Η συμμετοχή μας στην Ε.Ε., αποδυνάμωσε πολλές αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας μας. Εκτός των μεγάλων ναυπηγείων, χτυπήθηκαν τα μικρά καρνάγια, αφού επιδοτήθηκε η καταστροφή καϊκιών, όπως και το ξερίζωμα αμπελώνων, ελαιοδένδρων και άλλων προσοδοφόρων παραδοσιακών ελληνικών καλλιεργειών.
Χρήστος Κράγιας
