Ο χάρτης δείχνει πλέον των 100 ελληνικών πόλεων γύρω από την Μαύρη θάλασσα. Όλη η ακτογραμμή αποτελεί μία απόδειξη ότι από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες αποίκισαν αυτές τις περιοχές και ίδρυσαν πόλεις πού ακόμη υπάρχουν, έστω και με νέα ονόματα. Όμως η ελληνικότητα ανθεί παρά τις αντίξοες συνθήκες. Στην σημερινή Βόρεια Τουρκία διακρίνουμε την συνεχή ελληνική παρουσία. Μεγάλες πλούσιες πόλεις, Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Κερασούντα κ.α. πραγματικά κοσμήματα πολιτισμού, φωνάζουν ότι εδώ είναι Ελλάδα.
Τα πράγματα άλλαξαν άρδην στις αρχές τού 20ου αιώνα. Πολιτικά, οικονομικά, γεωστρατηγικά συμφέροντα, τουρκικός σοβινισμός και ανθελληνικές κυβερνήσεις, κατέστρεψαν και εξαφάνισαν ιστορία αιώνων. Όμως εδώ το θέμα μας είναι οι διωγμοί των Ελλήνων της περιόδου 1914-1923 και ο ξεριζωμός των Ποντίων, όπως και των Ελλήνων της Ιωνίας, μετά την μικρασιατική καταστροφή και την συνθήκη της Λωζάνης (1923). Τα γεγονότα δυστυχώς είναι στην καλύτερη περίπτωση μερικώς γνωστά και στο πέρασμα τού χρόνου οι νεότερες γενιές αγνοούν την αλήθεια. Αγνοούν τις σφαγές, την γενοκτονία των Ποντίων, τούς εκτοπισμούς, πού αποτελούν μαύρη σελίδα στην ιστορία μας.
Νεότουρκοι και κεμαλιστές επιδόθηκαν στο έργο της εξαφάνισης των Ελλήνων. Και αναγκαστικά ο αποδεκατισμένος πληθυσμός άφησε τα πάντα πίσω του και πήρε τον δρόμο για την ελληνική επικράτεια. Αυτή η καταστροφή όμως είχε και μία ευτυχή κατάληξη για την χώρα μας, αφού οι συμπατριώτες μας πού ήρθαν, οι πρόσφυγες, έδωσαν ένα νέο αίμα στο δημογραφικό. Έφεραν μαζί τους την ελληνική παιδεία, επαγγέλματα, τέχνες, γράμματα και πολιτισμό. Αν και οι ντόπιοι τους είδαν με υπεροψία και υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς, κατάφεραν γρήγορα να εγκλιματιστούν πλήρως και να αποτελούν σήμερα ένα ενεργότατο τμήμα των Ελλήνων πολιτών.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 106 χρόνων από την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου έγιναν στην Θεσσαλονίκη, στον δήμο Παύλου Μελά, εκδηλώσεις προς τιμήν των σφαγιασθέντων αδελφών μας. Από την κεντρική σκηνή πέρασαν κάποια πρόσωπα πού αναφέρθηκαν στα γεγονότα, έγινε κατάθεση στεφάνων και τα γνωστά πού συνήθως βλέπουμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Το θέμα όμως δεν κλείνει εδώ και ούτε πρέπει να κλείσει με τελετές. Αυτό ευνοεί το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο. Οι ανθελληνικές κυβερνήσεις *αρνούνται* να διατηρούν πάντα στην επικαιρότητα τις τουρκικές θηριωδίες. Αποφεύγουν να αναφερθούν ευθέως σε γενοκτονία και να απαιτήσουν την αναγνώριση από παγκόσμιους οργανισμούς και θεσμούς. Φοβικοί πολιτικοί, εθνικοί μειοδότες, αναλώνονται σε ανούσιες ομιλίες και αναφορές και παραμένουν άφωνοι μπροστά στην μονίμως αναθεωρητική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.
Η γενοκτονία δεν είναι απλά ένα ιστορικό γεγονός. Οφείλουμε να διεθνοποιήσουμε την αναγνώριση, αλλά αυτό απαιτεί σοβαρή εξωτερική πολιτική πού δυστυχώς απουσιάζει. Η Τουρκία έχει ποινικό παρελθόν, γενοκτονίες επιχείρησε και για τους Αρμένιους, Κούρδους και άλλους γειτονικούς λαούς. Εμείς όμως για τα *ήρεμα νερά* υποκλινόμαστε στον σουλτάνο. Οι τελετές και τα στεφάνια δεν αποδίδουν την δέουσα τιμή.
Οι 353000 σφαγιασμένοι και νεκροί από τις κακουχίες, απαιτούν από το ελληνικό κράτος την ενεργοποίηση όλων των διεθνών μηχανισμών για την τιμωρία της Τουρκίας. Η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ θέτει το εθνικό συμφέρον, την εδαφική κυριαρχία και ακεραιότητα στην κορυφή της εξωτερικής πολιτικής. Πρώτον βήμα η αξιολόγηση και αναβάθμιση αυτής και η διασφάλιση τού ελληνικού πολιτισμού.
Είναι παράξενο ότι οι πρόσφυγες στην πλειοψηφία τους κλίνουν και ψηφίζουν σήμερα αυτούς πού τότε τους ξερίζωσαν. Και να πάψουμε να ομιλούμε για *χαμένες πατρίδες*. Δεν μας τιμά.
Μενέλαος
