Είναι ο επί κεφαλής, ο αρχηγός. Η μαγική λέξη που εξιτάρει μεν την φαντασία, αλλά πολλάκις μειώνει και εξαφανίζει τις ιδιότητες των υπολοίπων.

Στον βίο μας συναντάμε συνεχώς τον τίτλο  “ηγέτης” και οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχηγοί κρατών, πρόεδροι οργανισμών, κόμματα, σωματεία, σύλλογοι, αθλητικές ομάδες κλπ. Πάντα, βέβαια, πρέπει να υπάρχει κάποιος που να εκφράζει απόψεις και ιδέες, σκοπούς, οράματα και να εκπροσωπεί τα μέλη που απαρτίζουν τις προαναφερθείσες περιπτώσεις. Και είναι ανάγκη να υπάρχει ένα τέτοιο πρόσωπο, διότι επισημοποιείται η σύσταση και λειτουργία, όπως και η προς τα έξω ενημέρωση της κοινωνίας, για την παρουσία μιας οργανωμένης οντότητας.

Ο ηγέτης εμφανίζεται ως άτομο με ιδιαίτερες ικανότητες. Η δε ανάληψη η κατάληψη της θέσης προκύπτει από διάφορες διεργασίες. Πχ αυτοπροσδιορίζεται, εκλέγεται, ορίζεται  η προωθείται και έτσι φθάνει στα ύπατα αξιώματα, πολλές φορές χωρίς να έχει τις ανάλογες ικανότητες.

Μας ενδιαφέρει εδώ η ηγεσία των πολιτικών κομμάτων. Τα κόμματα είναι ένας μηχανισμός διαχωρισμού και αντιπαλότητας των πολιτών. Η ελληνική ετυμολογία εξηγεί την έννοια σαφώς, όπως και η αγγλική λέξη party που σημαίνει κομμάτι.

Οι πολίτες γενικά έχουν ροπή η καλύτερα έχουν οδηγηθεί να εντάσσονται και να συμμετέχουν σ’ ένα κόμμα, είτε από ιδεολογική ταύτιση (σε μικρότερο ποσοστό), είτε διότι έτσι τους έμαθαν η επειδή αποφεύγουν έργο και ευθύνες (ο μεγαλύτερος αριθμός). Έτσι ως μέλη πολιτικού σχήματος δίνουν άνευ κριτικής και αξιολόγησης τον τίτλο του ηγέτη σε άτομο που κατ’ αρχάς θεωρεί και θεωρείται ότι είναι το πλέον άξιο.

Στην ελληνική πολιτική σκηνή είδαμε σωρεία ηγετών. Κάποιοι απέτυχαν, άλλοι έγιναν ινδάλματα. Πολλοί ξεχάστηκαν, αλλά υπάρχουν και αυτοί που παραμένουν στην μνήμη μας. Το οξύμωρο είναι ότι μπορεί να προσέφεραν και τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι ή να απέτυχαν και να είναι ακόμα ζωντανοί. Σημασία όμως έχει ότι εξακολουθούμε να αναζητάμε μονίμως ηγέτες και εννοώ στα κόμματα και την πολιτική, αφαιρώντας το δικαίωμα της δικής μας παρουσίας και επιρροής, των σημαντικών μας ικανοτήτων και δυναμικής. Αυτή η εντύπωση δολίως εμφυτεύτηκε από τον πολιτικό κόσμο, ώστε να διαφεντεύουν και να χειραγωγούν τους πολίτες.

Μήπως είναι η ώρα να αντιληφθούμε την φάκα που πιαστήκαμε;; Μήπως είναι δίκαιος ο καιρός να αναδείξουμε εαυτούς και να αναλάβουμε ηγετικές ιδιότητες;; Μήπως έκαστος εξ ημών είναι άξιος ηγεσίας και να βγούμε από την πλάνη;;

Ναι, βεβαίως, αγαπητοί μου, αυτήν την δυνατότητα και ευκαιρία δίνει στον κάθε πολίτη η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ. Ο Εθνικός φορέας, ο ανθρωποκεντρικός οργανισμός, δίνει το στίγμα του μέλλοντος.

Όταν ο πολιτικός χώρος καθαρίσει από τις θλιβερές φιγούρες που αναγορεύτηκαν σε ηγέτες τότε σημαίνει ότι τον τόπο θα κυβερνήσουν οι ίδιοι οι πολίτες υπεύθυνα, χωρίς το αρρωστημένο σύνδρομο του κομματικού ηγέτη.

Η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ προσκαλεί και προκαλεί το ενδιαφέρον του πολίτη να διαχειριστεί τον βίο του αυτοπροσώπως.

Χρήστος Κράγιας