Προεδρευόμενη Δημοκρατία, το ισχύον πολίτευμα στην Ελλάδα. Ήτοι, η ανώτατη πολιτειακή αρχή, εκφράζεται δια του ΠτΔ. Ως εκ τούτου εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο/η ΠτΔ, είναι ένα εξέχον άτομο, με όλες τις προϋποθέσεις, ώστε η αίγλη που περιβάλλει τον τίτλο, να συμπίπτει με την αξία του προσώπου που κατέχει την θέση. Αυτή είναι και η καταχωρημένη στους πολίτες ιδέα, και η αποδοχή πρέπει να είναι παλλαϊκή.
Ο πρόεδρος εκλέγεται από την Βουλή μετά από μια σειρά ψηφοφοριών. Αν εκλεγεί από τη πρώτη, σημαίνει ότι απολαμβάνει της τιμής της πλειοψηφίας των βουλευτών, δηλαδή των εκπροσώπων του λαού, αν όμως εκλεγεί με τις τελευταίες σαφώς και βασίζεται στις ψήφους της συμπολίτευσης. Και αν καταλήξουμε εκεί, συμπερασματικά ο πρόεδρος ξεκινά την 5ετη θητεία του, δυσοίωνα. Και ως ρυθμιστής του πολιτεύματος (άρθρο 30), άμεσα στην περίπτωση αυτή, αποτελεί τροχό της αμάξης της κυβέρνησης.
Ο κ. Τασούλας επροτάθη από τον κ. Μητσοτάκη και η θύελλα ξέσπασε. Η αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξεκίνησαν να προβάλουν το βιογραφικό του υποψήφιου. Αλγεινή εντύπωση προκαλούν οι αποκαλύψεις περί του κ. Τασούλα και οι επικρίσεις παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας. Η υπερκομματική ιδέα για τον ΠτΔ καταπίπτει και βαφτίζεται ως κομματικός παράγων. Το αυτό συνέβει βέβαια και με την προκάτοχό του, κα. Σακελλαροπούλου, της οποίας η παρουσία στην θέση, μόνον τιμή δεν προσέδωσε στον θεσμό. Βλέπουμε δλδ, την τοποθέτηση ενός ανθρώπου με κομματικά κριτήρια, ως διεκπεραιωτή της κυβερνητικής βούλησης.
Ο υποψήφιος πρόεδρος βάλλεται πανταχόθεν. Εμφανίζεται το παρελθόν του και κυρίως στηλιτεύεται ως πρόεδρος της Βουλής. Και είναι πολλές οι παράξενες επεμβάσεις του και ενέργειες, που δεν συνάδουν με τον τίτλο. Για να μην αναφερθώ στον μακροσκελή κατάλογο των επιλογών και τοποθετήσεων του, μένω στην ιταμή θέση του όσον αφορά της δικογραφίας της Ευρωπαίας Εισαγγελέως για τη σύμβαση 717 και της δικογραφίας για τα Τέμπη που δεν την έδωσε άμεσα ως όφειλε, στα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής. Πάση θυσία, ο κ. Τασούλας επεδίωξε το θάψιμο των στοιχείων που βαρύνουν πολλούς και κυρίως πολιτικούς του κόμματος του. Σ’ όλους τους τόνους απαξίωσε και υποβάθμισε έρευνες και αποτελέσματα. Η θέση του δε, έναντι της Ευρωπαίας Εισαγγελέως ήταν προκλητική και προσβλητική, τόσον για την ιδίαν, οδό και προς το ΔΊΚΑΙΟΝ.
Συγκάλυψη, απόκρυψη, διαστρέβλωση, τα πεδία που ο κ. Τασούλας διέπρεψε. Θριάμβευσε η αναξιοκρατία, η συναλλαγή και η προστασία των ενδεχομένων πολιτικών και ιδιωτών. Οι πολίτες που ζητούν διαφάνεια και δικαίωση προς κάθε κατεύθυνση και τιμωρία των ενόχων, αισθάνονται ντροπή για τις κομματικές επιλογές για το 41%. Η δικαιοσύνη άγεται και φέρεται από την κυβέρνηση, αφού άλλωστε οι κεφαλές διορίζονται από αυτήν, αναλόγως ενεργούν και ιδού ο κίνδυνος για τον τόπο. Οι αριβιστές πολιτικοί καταπατούν κάθε έννοια δικαίου, δηλαδή προσβάλλουν και περιορίζουν ασφυκτικά την ελευθερία μας. Ανθρωπάκια που διαισθάνονται την ανυπαρξία τους, εκδικούνται την πατρίδα. Διότι η ασφάλεια του κράτους, της ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ, ξεκινά από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Αποτέλεσμα η εξάλειψη αρχών, νόμων, αξιών.
Το αξίωμα του ΠτΔ βγήκε στο παζάρι. Οι υποψήφιοι ζυγίζονται αναλόγως της προσφοράς στο κόμμα και η χώρα οδεύει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Η αλήθεια που αποκρύπτεται οξύνει την ανασφάλεια των πολιτών και υποθηκεύει την ευημερία τους. Και το πολιτικό σύστημα, όλο το κομματικό φάσμα, συνεχίζει την αδικοπραξία, οχυρωμένο πίσω από νόμους που εξασφαλίζουν ασυλία και ατιμωρησία. Αν το αποδεχτούμε αυτό με ελαφρά τη καρδία, είμαστε συνένοχοι και συνεργοί στην προσβολή των θεσμών που πρέπει να κυριαρχούν σε μια ευνομούμενη ΠΟΛΙΤΕΊΑ με ΑΞΙΕΣ και ΑΡΧΕΣ.
Χρήστος Κράγιας