Θεωρούμε τους νόμους σωστούς και δίκαιους. Και έτσι πρέπει να είναι. Αυτή η αντίληψη βρίσκεται καταχωρημένη στην συνείδηση των πολιτών, αφού, κατά την κοινή γνώμη, μας προστατεύουν. Είναι, βέβαια, κι αυτό μια παράμετρος της έννοιας του νόμου. Διότι αν εξετάσουμε βαθύτερα το θέμα, θα εντοπίσουμε νόμους που εμφανέστατα είναι άδικοι και πολλάκις καταφέρονται κατά της κοινωνίας και της ελευθερίας του ατόμου. Και αυτή η ελευθερία που παραβιάζεται, είναι η πλήρης, έγκαιρη και τεκμηριωμένη πληροφορία για ο, τι συμβαίνει στην επικράτεια.
Οι πολίτες δίδουν το αποκλειστικό δικαίωμα στην κυβέρνηση να τηρεί σε λειτουργία τους υφιστάμενους νόμους, τον συνεχή εμπλουτισμό και διόρθωση αν απαιτείται, για την εύρυθμη συνέχεια του κράτους. Όμως με την επιλογή στην κάλπη κόμματος που θα σχηματίσει κυβέρνηση, στην ουσία είναι ως να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι νομοθέτες.
Γενική απαίτηση, σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα, είναι οι πολίτες να γνωρίζουν τις κινήσεις της κυβέρνησης και τους σκοπούς που επιβάλλουν νέους νόμους. Οπωσδήποτε δε, αυτοί οι νόμοι να συμβαδίζουν με την περί ΔΙΚΑΊΟΥ αίσθηση της κοινωνίας. Όμως τι συμβαίνει με νόμους που κατάφωρα είναι άδικοι;; Ποια κατάσταση διαμορφώνεται όταν ο πολίτης αποκλείεται από κατοχυρωμένα δικαιώματα και ανατρέπεται η τάξη που πρέπει να τηρείται;;. Διότι τέτοιες περιπτώσεις γνωρίζουμε και βιώσαμε πολλάκις και οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο την έννοια της ευνομούμενης πολιτείας.
Ένας τέτοιος νόμος είναι και ο 5119/2024, που τέθηκε σε εφαρμογή με το ΦΕΚ Α 103/6.7.2024. Αφορά την λειτουργία των δικαστηρίων και ειδικότερα την ενημέρωση των πολιτών για τα διαδραματιζόμενα στις δικαστικές αίθουσες. Βλέπουμε σωρείαν απαγορεύσεων και αποκλεισμού των πολιτών από την ενημέρωση. Πέραν των πικάντικων περιπτώσεων που έχουν πολλούς αργόσχολους θιασώτες, διεξάγονται δίκες για σοβαρότατα θέματα που αφορούν την κοινωνία και βεβαίως στο ακροατήριο φθάνουν και οι δικαστικές υποθέσεις που πηγή τους είναι η λειτουργία της κυβέρνησης. Και εδώ είναι το μέγα θέμα που θα εστιάσουμε.
Ο, τι πράττει ή δεν πράττει η κυβέρνηση είναι νόμιμο;; Τηρεί το κράτος πάντα τις νόμιμες διαδικασίες σε όλες τις εκφάνσεις του;; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική, αλλά προκύπτει από βάσιμες υποψίες ότι η κρατική εξουσία και η κυβέρνηση συχνά συνηθίζουν να παρανομούν. Και επειδή *έχουν το μαχαίρι και το καρπούζι*, προχωρούν σε ψήφιση και εφαρμογή νόμων που καλύπτουν αυτήν την ανωμαλία. Ο προαναφερθείς νόμος, μόλις πρόσφατος, δίνει το στίγμα αυτής της άνομης και αυταρχικής πρακτικής.
Εν προκειμένω απαγορεύεται στα μέσα ενημέρωσης και διάδοσης της πληροφορίας, η δια οιουδήποτε τρόπου αποτύπωση διαδικασιών στις δικαστικές αίθουσες. Μαγνητοφώνηση, βιντεοσκόπηση, χρήση νέων τεχνολογικών μέσων και μεταφορά των τεκταινόμενων στο κοινό, απαγορεύονται. Πέπλο σκότους, τείχος σιωπής, απόκρυψη στοιχείων και μη γνώση των αποφάσεων των δικαστηρίων, πλέον θα είναι το νέο καθεστώς. Κοινώς λογοκρισία.
Βλέπουμε ότι ο νόμος δεν τηρείται προς κάθε κατεύθυνση με ίσους όρους. Η ισονομία που τόσον διαφημίζεται πάει περίπατο. Και η δικαιοσύνη καταπατείται, αφού ως φαίνεται υπερισχύει ο νόμος του δυνατού. Ο απλός πολίτης αισθάνεται αδύναμος μπροστά στα αναχώματα που η κυβέρνηση εγείρει και όντως είναι απολύτως ευάλωτος από τις κρατικές παράνομες επεμβάσεις.
Η δημοσιότητα, αγαπητοί μου, είναι το μόνον μέσον αμύνης και αντιμετώπισης των άδικων κυβερνητικών ενεργειών, που προωθούν καταστάσεις αποκλειστικά για κομματικό συμφέρον. Οι πολίτες στο περιθώριο, θύματα κατάπτυστων νόμων, βλέπουν την απαξίωση ΑΡΧΩΝ και υποβιβασμό του ΔΙΚΑΙΟΥ.
Το εγγενές στον σώφρονα άνθρωπο Αξιακό σύστημα, ρίπτεται στην πυρά. Και αναφανδόν εμφιλοχωρεί ο κίνδυνος για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ που απαιτεί ΦΩΣ.
Χρήστος Κράγιας
