Η πολιτική ζωή της χώρας μας είναι παράξενη. Συνταγματικά ισχύουσες διαδικασίες εκτελούνται στο κοινοβούλιο και προορισμός βεβαίως είναι το συμφέρον της χώρας, δηλαδή ημών των ίδιων των πολιτών. Θεωρούμε δε ότι τα εις την Βουλή δρώμενα, εκτελούνται κατόπιν ωρίμου σκέψεως όλων των ενδιαφερομένων και εμπλεκομένων.
Αυτός ο μικρός πρόλογος αιτίαν έχει την πρόσφατη ψηφοφορία επί προτάσεως δυσπιστίας της αντιπολίτευσης προς την νυν κυβέρνηση. Σας θυμίζω, αν και είναι φρέσκο, ότι στην συγκεκριμένη διαδικασία, καταψήφισαν 157 βουλευτές και υπερψήφισαν 136. Επόμενο ήταν να απορριφθεί το αίτημα. Αυτά συνέβησαν την 7η Μαρτίου 2025.
Έτσι, λοιπόν, η κυβέρνηση της ΝΔ, μετά από άλλες δύο τέτοιες περιπτώσεις, τον Ιούλιο 2019 και Ιούνιο 2020, συνεχίζει να κυβερνά αλώβητη. Το ότι όμως ουδόλως επηρεάστηκε η κυβέρνηση είναι άραγε το ρεζουμέ της υπόθεσης;; Διότι η μάζα των πολιτών βλέπει μεν αυτό, αγνοεί όμως τι σημαίνει πρόταση δυσπιστίας ή μομφής.
Σε κάθε περίπτωση που εφαρμόζεται η διαδικασία της ψηφοφορίας, οποίος πάρει τις περισσότερες ψήφους, κερδίζει. Αυτό συμβαίνει στις εθνικές εκλογές (;;), σε συλλόγους και σωματεία κλπ, και αυτό θεωρείται ως μια δημοκρατική εκδήλωση των πολιτών. Μέχρι τώρα σωστά και νομίζω ότι εφάπτονται οι απόψεις μας. Όμως ποια η εντύπωση όταν η μειοψηφία που υποτίθεται ότι αγωνιά και ενδιαφέρεται τα μάλα, εγείρει πρόταση δυσπιστίας, ενώ σαφώς γνωρίζει ότι θα αποτύχει, αφού η συμπολίτευση υπερισχύει αριθμητικά και είναι συμπαγής;;. Μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει. Πάμε να το δούμε πολιτικά πάντα.
Η κυβέρνηση κατέχει την πλειοψηφία. Φέρνει προς ψήφιση νομοσχέδια που περνούν και γίνονται νόμοι. Η αντιπολίτευση, δικαίως ή αδίκως, μονίμως είναι αντίθετη και καταψηφίζει. Και το παράδοξον είναι ότι ενώ ενίοτε ενδέχεται να προκύπτει κάτι θετικό από τις ενέργειες της κυβέρνησης, η αντιπολίτευση είναι αντίθετη. Γιατί;; Διότι απλά θέλει να γίνει “χαλίφης στην θέση του χαλίφη”. Όμως αυτό δεν μπορεί να το φωνάξει ωμά, οπότε μεταχειρίζεται αλλά μέσα και αυτά είναι τα λεγόμενα επικοινωνιακά.
Η αντιπολίτευση έχει ως μόνιμο σκοπό να αποκτήσει την εύνοια των πολιτών-,ψηφοφόρων για μελλοντικό όφελος. Κατηγορεί μονίμως την συμπολίτευση για δημιουργία εντυπώσεων, όχι από ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την χώρα και τους πολίτες, αλλά μόνον και μόνον για να κυβερνήσει. Διότι, αγαπητοί μου, η εξουσία είναι γλυκιά και όπως και να ‘χει προσφέρει και πολλά άλλα. Το κατανοείτε σαφώς. Οπότε δεν έχει νόημα μια πρόταση δυσπιστίας, αφού ουδείς βουλευτής της συμπολίτευσης θα υπερψηφίσει εναντίον της κυβέρνησης και της δικής του τσέπης. Όλα είναι ένα κακόγουστο θεατρικό έργο που κατά καιρούς επαναλαμβάνεται, αλλά το παράξενο είναι γιατί έχει τόσους πολλούς θεατές, που στο τέλος λυπούνται για το εισιτήριο που πλήρωσαν.
Η πρόταση δυσπιστίας είναι ο φερετζές που κρύβει τους ισχυρούς δεσμούς όλων των κομμάτων της Βουλής. Όλοι μαζί αποτελούν ένα συμπαγές block ιδιοτελών συμφερόντων. Όλοι μαζί είναι υπεύθυνοι για την πορεία της χώρας και τέτοιου είδους προτάσεις σκοπόν έχουν το έτι περισσότερο διαμελισμό της βούλησης των πολιτών. Και αν πράγματι επιθυμούν το καλύτερο για την πατρίδα, υπάρχει τρόπος ώστε μια καταστροφική κυβέρνηση να πέσει. Πως;; Η παραίτηση από την Βουλή και του μικρότερου κόμματος, πράγμα που δυστυχώς αποκλείεται να δούμε στην πολιτική ζωή.
Αυτά για να σταματήσει το δούλεμα.
Χρήστος Κράγιας
