15 Αυγούστου 1971 επί προεδρίας ΗΠΑ R.Nixon, άλλαξαν τα πάντα. Η κατάργηση του χρυσού κανόνα είναι γεγονός και η οικονομία, διεθνής και των κρατών, πήρε νέα πορεία.
Γνωρίζουμε ότι για να τυπωθεί χρήμα πρέπει να υπάρχει το υπόβαθρο, η εγγύηση και αυτή είναι η ανάλογη κατοχή χρυσού. Αυτός ο υγιής τρόπος καταργήθηκε και το χρήμα παρέχεται πλέον ως προϊόν φωτοτυπικού μηχανήματος. Βαθιά και πικρά αποτελέσματα.
Πριν το 1971 τα κέρδη παραγωγικότητας μεταφράζονταν σε υψηλότερους μισθούς, αλλά τώρα πέρασαν στους τραπεζίτες. Ανάγκη για επιπλέον εργασία, για την αγορά αγαθών πάσης φύσεως και χρήσεως. Το όποιον εξελίσσεται και σε κοινωνικές παθογένειες. Ήρθε η εποχή των κερδοσκόπων επί των λαών και κρατών και ο πληθωρισμός εμφανίζεται μεγαλοπρεπώς.
Τα χρήματα δεν φθάνουν για τον πολίτη, χρειάζεται περισσότερα και αναγκάζεται να δανειστεί. Ο τραπεζίτης που τυπώνει χρήμα *αέρα πατέρα* δανείζει ευχαρίστως με δυσμενέστατους όρους και η επανάληψη της διαδικασίας αυξάνει το χρέος του πολίτη. Αυτό το χρέος όμως δεν υπάρχει περίπτωση να πληρωθεί, οπότε αντιλαμβάνεστε την ακολουθία. Το αυτό δε, αγαπητοί μου, συμβαίνει και με τα κράτη. Ακριβώς το ίδιο οικονομικό φαινόμενο. Εύκολος τρόπος για τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς, που αφρόνως θυσιάζουν την υπόσταση κρατών και πολιτών, δανειζόμενοι από τις τράπεζες χρήμα άνευ αξίας. Και τώρα ο πολίτης έχει να αντιμετωπίσει το ιδιωτικό και κρατικό χρέος.
Η διάθεση περισσότερου τυπωμένου χρήματος άνευ αντικρύσματος, fiat money, προκαλεί την έκρηξη του πληθωρισμού. Ήτοι συνεχής αύξηση τιμών, επομένως ανάγκη επιπλέον χρήματος που προκαλεί μείωση της αγοραστικής δύναμης. Φαύλος κύκλος.
Τώρα στα καθ’ ημάς. Ο πληθωρισμός στην χώρα μας τον Φεβρουάριο του 2025 διαμορφώθηκε στο 3% έναντι του 2,4% στην Ευρωζώνη. Δηλαδή η ακρίβεια καλά κρατεί. Το βεβαιώνει η eurostat ότι είναι μεγαλύτερος του μέσου όρου. Όμως γιατί ο υπουργός ανάπτυξης πανηγυρίζει, είναι κάτι που ο πολίτης αδυνατεί να καταλάβει, αφού τα φράγκα δεν φθάνουν. Και έπεται το συμπέρασμα ότι ο πληθωρισμός προκαλεί το νομισματικό, οικονομικό μοντέλο, την άρρωστη κατάσταση που προκαλούν οι τράπεζες.
Η μεγάλη πλάνη για τον πολίτη είναι ότι εκλέγει μια κυβέρνηση και αυτή χειρίζεται τα πάντα στην οικονομία. Η πικρή αλήθεια όμως ξεγυμνώνει τους πολιτικούς που είναι υποχείρια των οικονομικών κολοσσών και εκδίδουν το χρήμα παγκοσμίως. Όλες οι οικονομίες, όλες οι κρατικές οντότητες, εξαρτώνται από δανεισμό που δολίως επικρατεί. Η σκλαβιά στο χρήμα εντείνεται, τα χρέη εκτινάσσονται και ουδείς γνωρίζει ουσιαστικά τι χρωστάει και σε ποιον. Ο τέλειος μηχανισμός υποδούλωσης. Διότι η έκδοση και διάθεση του χρήματος πρέπει να είναι αρμοδιότητα και υποχρέωση του κράτους, ανάλογα με τις ανάγκες και να υπάρχει η αναγκαία σύνδεση με τον χρυσό ή και άλλων πλουτοπαραγωγικών πόρων και στοιχείων. Τότε μόνον υπάρχει Ελευθερία, τότε αναδεικνύεται το νόημα της Δημοκρατίας. Και η θεραπεία αντιμετωπίζεται με άρνηση αποδοχής των φωτοτυπιών. Άλλως δεν έχουμε δικό μας κράτος, δεν υπάρχει εγγύηση για το μέλλον. Η κρατική οντότητα και συνέχεια προϋποθέτει και εθνικό νόμισμα βασισμένο σε σταθερές αξίες προς όφελος των πολιτών και όχι των ιδιωτών τραπεζιτών.
Μια τέτοια κίνηση βλέπουμε τα τελευταία χρόνια από τα BRICS, που η φιλοσοφία τους εδράζεται στον χρυσό και άλλους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και απαλλαγή από την κηδεμονία του αμερικανικού δολαρίου. Χρήζει βέβαια προσοχής και βαθιάς διερεύνησης.
Χρήστος Κράγιας
