Ελλάς-Κύπρος
Και βέβαια είναι δύο ανεξάρτητα κράτη. Ούτως το καθένα ορίζει την εδαφική του κυριαρχία, την οικονομική πολιτική, τις θέσεις του στον παγκόσμιο ιστό κτλ. Αδιαμφισβήτητα πρέπει να σεβόμαστε και την εξωτερική τους πολιτική. Όμως εδώ υπάρχει και μια άλλη σύνδεση μεταξύ των δύο κρατών. Οι Κύπριοι είναι Έλληνες, αδέλφια μας και ο, τι συμβαίνει στην Κύπρο, έχει άμεσο αντίκτυπο και για την Ελλάδα.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας (Σ.Α.) του ΟΗΕ, με το υπ’ αριθμ’ 2771 ψήφισμα του, επεκτείνει για ένα έτος την παρουσία της ειρηνευτικής δύναμης (UNFICYP) στην νήσο. Για την εξέλιξη αυτή εργάστηκε πυρετωδώς και η ελληνική κυβέρνηση ως μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας για την διετία 2025-2026.
Το Κυπριακό είναι ένα μείζον θέμα. Το νησί από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν στόχος λόγω της γεωγραφικής του θέσης. Πόλος ενδιαφέροντος και στο σήμερα. Η Αγγλία διατηρεί στρατιωτική βάση που τώρα περιέρχεται στην δικαιοδοσία των ΗΠΑ. Στην κυριολεξία πρόκειται για ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο που ελέγχει την Ανατολική Μεσόγειο. Και αυτό εξηγεί το μέγα ενδιαφέρον της Τουρκίας.
Τα, προ 50 ετών. γεγονότα είναι γνωστά στο κοινό σε απλοϊκή μορφή, διότι οι οργιώδεις διπλωματικές επαφές και διεργασίες παραμένουν εις γνώσιν ολίγων. Επιχειρήθηκε και επέτυχε ο διαμελισμός του νησιού, με την Τουρκία να κατέχει παρανόμως το 40%. Οι Ελληνοκύπριοι περιορίστηκαν στο νότιο τμήμα και έκτοτε η Κυπριακή Δημοκρατία πορεύεται στον διεθνή χώρο.
Επανερχόμαστε στον ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας. Ψηφίσματα και αποφάσεις για το ενιαίο της Κύπρου και την καταδίκη της Τουρκίας, ουδέποτε ευδοκίμησαν. Ο ταραξίας γείτονας δεν συμμορφώνεται και τα ψηφίσματα οδεύουν στον κάδο. Το οποίον σημαίνει ότι ο διεθνής οργανισμός ή αδυνατεί να επιβάλλει το ΔΊΚΑΙΟΝ, ή κάνει τα στραβά μάτια κατόπιν πιέσεων κάποιων μεγάλων δυνάμεων. Επομένως και το ψήφισμα 2771 πάει στον βρόντο,, αφού Τουρκία και τουρκοκυπριακή πλευρά συνεχίζουν την εγκληματική τους δράση προς τους Ελληνοκύπριους.
Και η ερώτηση: Ποια η θέση της Ελλάδος;;
Η ιστορία διδάσκει. *Η Κύπρος κείται μακράν* είπε κάποιος και αυτό μας στοιχειώνει, διότι έκτοτε και μέχρι σήμερα οι ελληνικές κυβερνήσεις τηρούν μια ανεξήγητη παθητική στάση στο θέμα. Θεωρούν την Κύπρο *βαρίδι* στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και αντί ενεργούς εξωτερικής πολιτικής, επαφίενται στις αποφάσεις του ΟΗΕ ως άλλοθι. Βολεύονται, δικαιολογούνται και αφήνουν το πεδίο ανοιχτό στις ορέξεις του κατακτητή. Ψήγματα δηλώσεων συμπαράστασης, θεωρητικές τοποθετήσεις, αλλά εθνικό αποτέλεσμα μηδέν.
Η κατοχή της Κύπρου δεν αφορά μόνον τον γεωγραφικό χώρο μείζον θέμα η συνοχή των πληθυσμών Ελλάδος και Κύπρου, που οι ιθύνοντες αφήνουν στην μοίρα τους. Είναι το δείγμα της πολεμικής εναντίον κάθε ελληνικού στοιχείου. Διότι αν οι κυβερνήσεις ήταν ελληνικές, θα διεκδικούσαν ενεργά και πεισμόνως ο, τι ελληνικό υπάρχει στον πλανήτη. Ελληνικούς πληθυσμούς και πολιτισμό βρίσκουμε στις πιο απίθανες περιοχές όλων των ηπείρων όμως αντί να τους προσεγγίσουμε και να τους εντάξουμε στην κυρίαρχη ελληνική ιδέα, τους αφήνουμε να συρρικνώνονται στο διάβα του χρόνου. Το κράτος δείχνει έχθρα και αναλγησία για τον ελληνισμό της αρχαίας διασποράς. Η αναγνώριση αυτών των ομοεθνών μας με την σοβαρότητα που απαιτείται, τίθεται στο περιθώριο κάποιων ανεπίσημων επαφών. Και είναι θέμα εξωτερικής πολιτικής η ένωση των Ελλήνων απανταχού της Γαίας Δήμητρας.
Η υποκρισία πρέπει να λάβει τέλος. Έχουμε αδέλφια παντού που ζητούν να γνωριστούμε, να ενωθούμε. Και ο μόνος καταλυτικός παράγων για τον σκοπό αυτό, είναι η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ. Ο πολιτικός φορέας της Ένωσης των Ελλήνων, όχι μόνον εντός της χώρας, αλλά παγκοσμίως. Είναι το μοναδικό κάλεσμα ενότητας, απέναντι στις διχαστικές, κομματικές πρακτικές των ξενόδουλων που καταχρηστικά νέμονται την εξουσία.
Χρήστος Κράγιας
