Η Ελλάς είναι μια κρατική και εδαφική οντότητα ανάμεσα στις υπόλοιπες του πλανήτη, κείμενη στο νότιο άκρο της χερσονήσου του Αίμου. Σαν κράτος έχει κυβέρνηση, υπουργεία και πάμπολλες υπηρεσίες για να διεκπεραιώνει όλες τις ανάγκες που προκύπτουν, με τον καλύτερο τρόπο και κατάληξη.
Πρωτεύοντα ρόλο ανάμεσα στα υπουργεία παίζει το ΥΠ ΕΞ, το οποίον έχει πολλές και σοβαρές ευθύνες και υποχρεώσεις. Σκοπός του είναι οι επαφές και σχέσεις με όλα τα κράτη του πλανήτη και ιδιαίτερα με τις όμορες χώρες. Λογικό, βέβαια, ότι ο υπουργός εξωτερικών είναι άτομο αναγνωρισμένης αξίας και πυγμής. Ως επικεφαλής των διπλωματικών υπηρεσιών, κινείται και συμμετέχει σε διεθνείς επαφές και εκδηλώσεις. Οπωσδήποτε δε, πως οι απόψεις του συμπίπτουν μετά του Πρωθυπουργού.
Ο ΥΠ ΕΞ και οι δραστηριότητες του βασίζονται πάνω στην ασφάλεια του κράτους, στην εξυπηρέτηση των αναγκών του και λαμβάνονται υπ’ όψιν αμέτρητοι παράγοντες. Η εδαφική ακεραιότητα, η εθνική κυριαρχία, το όνομα και το ιστορικό παρελθόν, η αντιμετώπιση απειλών και επιβουλών από γείτονες. Θεωρούμε επίσης ότι στην εξωτερική πολιτική σύμπας ο πολιτικός κόσμος κινείται στις ίδιες συχνότητες και όχι αυταρχικά κατά τις επιθυμίες της εκάστοτε κυβέρνησης και των κομματικών στερεοτύπων. Δηλαδή τηρείται μια σθεναρή, μόνιμη θέση χωρίς εκπτώσεις και ιδιοτέλειες. Μόνον που η αντιπολίτευση σπαράσσεται από εσωστρέφεια και ίντριγκες, αδιαφορώντας πλήρως για τα εθνικά θέματα.
Αντιλαμβανόμαστε, βεβαίως, ότι με τα γειτονικά κράτη προκύπτουν οι στενότερες σχέσεις, συμπτώσεις ή και αρνητικές καταστάσεις. Ο ΥΠ ΕΞ πρέπει να κάνει σαφές ότι είμαστε σοβαρό κράτος, τηρούμε τους διεθνείς νόμους αυστηρά και οπωσδήποτε δεν απεμπολούμε κυριαρχία, ανεξαρτησία, δικαιώματα και πολιτιστική κληρονομιά.
Τα χρόνια προβλήματα με την Τουρκία προκύπτουν από την ίδια την Τουρκία. Δεν γνωρίζει από σχέσεις καλής γειτονίας και επιβουλεύεται μονίμως την γη μας και τις θάλασσες μας. Είναι ένα εριστικό κράτος που με τον μεγαλοϊδεατισμό του προέδρου του, επιχειρεί να γίνει απόλυτος ρυθμιστής της νευραλγικής περιοχής του Αίμου και της Αν. Μεσογείου.

Η στάση της Τουρκίας πάντα αρνητική απέναντι στην Ελλάδα, με πλήθος απαιτήσεων και ύψος αδιαλλαξίας, που απορρίπτονται από το διεθνές δίκαιο. Ο ταραξίας όμως συνεχίζει τους τσαμπουκάδες, όπως πρόσφατα στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ Χίου και Λέσβου. Ένα ακόμη επεισόδιο στο σήριαλ των τουρκικών διεκδικήσεων για το Αιγαίο.
Το παράξενο στην όλη υπόθεση είναι η ελληνική στάση και θέση διαχρονικά. Δεκαετίες επαφών και συζητήσεων, διπλωματικές αποστολές, επισκέψεις εκατέρωθεν πρωθυπουργών, προέδρων και υπουργών, και πάντα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, μάλλον αυξάνονται οι τουρκικές απαιτήσεις και αξιώσεις. Το οποίον σημαίνει ότι το ΥΠ ΕΞ και η εξωτερική πολιτική, η διπλωματία και τα σχετικά, δεν μπορούν να καταστήσουν σαφές ότι παραμένουμε ακλόνητοι στα δίκαια μας και αποκλείονται παραχωρήσεις εδαφών και θαλάσσιων περιοχών.
Θα σταθώ στα τελευταία διότι παρατηρείται μια παράξενη αντιμετώπιση των τουρκικών απειλών από τον Πρωθυπουργό και τον ΥΠ ΕΞ(Γ. Γεραπετρίτης) όσον αφορά ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα και γενικά την κυριαρχία μας στο Αιγαίο. Οι προαναφερόμενοι πολιτικοί με τις κινήσεις τους προκαλούν σωρεία ερωτημάτων. Το ΥΠ ΕΞ πρέπει πέραν της διπλωματίας να ενημερώνει τον ελληνικό λαό για τα όσα συμβαίνουν, όπως και για τον τρόπο αντιμετώπισης αυτών. Απεναντίας διακρίνουμε μια μυστική διπλωματία που μας βάζει σε μαύρες σκέψεις.
Χρήστος Κράγιας