Τα οικονομικά μυαλά συγκαταλέγονται στα *ξουράφια* διεθνώς. Υποθέτουμε ότι κι εδώ στην πατρίδα μας, υπάρχουν τέτοια. Και κατά την κοινή γνώμη, θα υπάρχουν και στις κυβερνήσεις. Εδώ είναι η μεγάλη πλάνη. Ενώ στον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα διακρίνουμε προσωπικότητες, ενώ στις πανεπιστημιακές έδρες και τον ακαδημαϊκό χώρο οι επιστήμονες της οικονομίας είναι ορατοί, στον πολιτικό κόσμο βρίθουν αλμπάνηδες και οι σοβαροί οικονομολόγοι είναι άφαντοι.
Οι τράπεζες είναι ιδρύματα διακίνησης χρήματος, αποταμίευσης των οικονομιών των πολιτών και φυσικά πιστώσεων, κοινώς δανείων. Η παρουσία τους δεν είναι αγαθοεργής, αλλά κερδοσκοπική. Και μάλιστα απηνής και αδηφάγος. Βέβαια υπάρχουν θεσμοθετημένες δικλείδες για την εύνομη λειτουργία τους, αλλά αναφερόμενοι στην Ελλάδα, αυτά είναι παραμύθια “της Χαλιμάς”. Το ελληνικό πολιτικό σκηνικό διάκειται ευμενώς προς τις τράπεζες, εν αντιθέσει με τους οικονομικούς διωγμούς προς τους πολίτες.
Οι τράπεζες, με δική τους ευθύνη, εκτέθηκαν σε κίνδυνο, ιδίως λόγω των δανείων προς επιχειρηματίες και ιδιώτες προς απόκτηση στέγης. Εδώ θα ίσχυε η παροιμία *ο παίζων χάνει και ο πίνων μεθάει*, αλλά οι εντόπιες κυβερνήσεις με τα μεγάλα οικονομικά μυαλά, για να τις σώσουν επί επικίνδυνες καταστάσεις, τις ανακεφαλαιοποίησαν με το μυθώδες ποσόν των 233 δις και το χρέος τους μεταφέρθηκε στο δημόσιο, δηλαδή στους πολίτες.
Ανέκαμψαν, λοιπόν, με τα χρήματα των φορολογουμένων, οι οποίοι όμως λόγω των πρωτοφανών οικονομικών καταστάσεων, της καθυστέρησης των δεικτών της οικονομίας, της ανεργίας, του δυσβάστακτου κόστους επιβίωσης και πολλών άλλων παραμέτρων, συν την έλλειψη βούλησης των κυβερνήσεων για την προστασία τους, βρέθηκαν εκτεθειμένοι στις υποχρεώσεις για την εξυπηρέτηση των δανείων τους.
Έρχονται τώρα οι τράπεζες, που οι πολίτες έσωσαν και απαιτούν να λάβουν για δεύτερη φορά τα χρήματα, που ποτέ δεν ήταν δικά τους. Ο δανειολήπτης σήμερα που βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, αντιμετωπίζει, αδύναμος ων, την απειλή του πλειστηριασμού του ακινήτου του. Και η απειλή γίνεται πραγματικότητα, αφού τους τελευταίους 12 μήνες, 11417 οικογένειες έχασαν τα σπίτια τους. Και το τσουνάμι των πλειστηριασμών να φθάνει με την κυβέρνηση της ΝΔ, σχεδόν τις 300000. Και ο ΣΥΡΙΖΑ συνυπεύθυνος με το απατηλό σύνθημα *κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη*.
Αντιλαμβάνεστε σαφώς ότι ο σφιχτός εναγκαλισμός πολιτικών και τραπεζιτών, είναι το δίδυμο της καταστροφής. Αντί ο πολιτικός κόσμος να λάβει θέση υπέρ των πολιτών και ψηφοφόρων τους, ψηφίζει τους γνωστούς νόμους που ουδέν προσφέρουν και εμπλέκουν τους δανειολήπτες σε νέο δίχτυ και ατελέσφορες νομικές διαδικασίες.
Ψηφίζουν υπέρ των τραπεζών, funds και servicers. Και το party λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Η πρωτοφανής καταστρατήγηση του νόμου και του ΔΙΚΑΙΟΥ, μας κατατάσσει πρωταθλητές της κρατικής παρανομίας. Έλεγχος των funds και servicers ανύπαρκτος και προωθούμενος από υψηλά ιστάμενα κλιμάκια. Το ληστρικό καθεστώς επιδοτείται από την αφωνία της ηγεσίας της ΤτΕ, που όφειλε να πάρει θέση, να αποκαλύψει τις παρανομίες και να εκθέσει στον ελληνικό λαό την κατ’ εξακολούθηση κατασπατάληση δημοσίου χρήματος σε παράξενες συμβάσεις, σκοτεινές δοσοληψίες, αναθέσεις άνευ διαγωνισμών και αμέτρητων σκανδάλων.
Η ανατροπή αυτής της κατάστασης επείγει. Αυτή η διαπλοκή πρέπει να λήξει. Επιβάλλεται επομένως, υπεύθυνος έλεγχος των τραπεζών ως προς την λειτουργία τους, επενδύσεις και ορθή διαχείριση των κεφαλαίων. Οι συγχωνεύσεις προκαλούν απορίες που πρέπει να διαλευκανθούν, όπως και η ανακεφαλαιοποίηση με χρήματα του δημοσίου. Η άγνωστη και ύποπτη μετοχική σύνθεση χρήζει καθαρότητας, οι δε κατευθυντήριες γραμμές υγιούς τραπεζικής πορείας είναι εκ των ουκ άνευ.
Όλα αυτά που ο πολίτης επιθυμεί, περιλαμβάνονται στην ιδρυτική διακήρυξη και τις προγραμματικές δηλώσεις της ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ. Αγαπητέ αναγνώστη αγωνιάς για μια στέγη για την οικογένεια σου και μια εθνική στέγη για την προστασία όλων μας. Και είναι θέμα βούλησης…
Χρήστος Κράγιας
