Μηχανισμός μέτρησης χρόνου.

Μια παμπάλαια εφεύρεση με μακρόχρονη χρήση. Όλοι γνωρίζουμε αυτήν την συσκευή που λειτουργούσε με την ροή λεπτής άμμου, στο ειδικά κατασκευασμένο σκεύος-εργαλείο. Αργότερα, πολύ αργότερα χρησιμοποιήθηκαν άλλοι τρόποι μέτρησης χρόνου, μέχρι που φθάνουμε στα γνωστά ωρολόγια. Μετράμε τις ώρες, μέρες, χρόνια και κάποτε φθάνουμε στο τέλος. Το φυσικό τέλος του σαρκίου μας.

Σήμερα ξεκινώ αυτό το άρθρο επηρεασμένος καθηλωτικά από όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας. Τα όσα συνέβησαν στο βαθύτερο παρελθόν και εντεύθεν, γνωστά, πλην όμως μηχανισμοί που λειτουργούσαν και λειτουργούν ακόμα, φρόντισαν να περάσουν στην λήθη. Έτσι ο νεοέλληνας, ο σημερινός, με απόντα ίχνη ανθρώπινης αξιοπρέπειας και φυσιολογίας, απαλλοτριώνει την πατρίδα του και αφήνεται έρμαιο στις ορέξεις των εχθρών του.

Ακούγεται βαρύ, αλλά αν πάρουμε βήμα – βήμα τον δρόμο που ακολουθούμε, αν αυξήσουμε την νόηση μας και αντιληφθούμε την ξέφρενη πορεία προς τον αφανισμό, ίσως καταφέρουμε να σταματήσουμε την ροή του θανάτου στην κλεψύδρα.

Δεν επιθυμώ να σας φέρω σε απαισιόδοξη κατάσταση ή να σας ωθήσω σε φοβικές καταστάσεις, αλλά ενδιαφέρομαι να αισθανθούμε επί τέλους την σημασία ύπαρξης μας ως Έθνος, που σίγουρα ως μείζον θέμα, πρέπει να είναι στις άμεσες προτεραιότητες μας.

Όσον και αν παριστάνουμε κάποιες φορές τους αδιάφορους, η αλήθεια είναι πως η λανθάνουσα κατάσταση στην οποίαν περιήλθαμε για εθνικά θέματα και γενικά για βιωματικές, πνευματικές ή άλλες ανάγκες, είναι δυνατόν να εμφανιστεί ως έκρηξη ηφαιστείου αν υπάρξει ο λόγος, ο σπινθήρας, ο πυροκροτητής. Δεν μέμφομαι ουδένα ούτε θέτω εαυτόν σε ξεχωριστό επίπεδο. Ως μονάδα έκαστος εξ ημών, στο σύνολο αποτελούμε πάλι μια μονάδα, αυτήν της πατρίδας μας. Όμως επειδή στερηθήκαμε βάναυσα την χαρά της γνώσης, στεκόμαστε στην άκρη στο περβάζι, έντρομοι μπροστά στην άβυσσο.

Αυτός ο τρόμος όμως δεν μας προφυλάσσει από τον κίνδυνο διότι θα κάνουμε ένα βήμα πίσω. Μας στέλνει ακόμα πιο βαθιά, σε σκοτεινές διαδρομές, στην κατάπτωση και εξαθλίωση που απεργάζονται τα ανθελληνικά κυκλώματα.

Καταλαβαίνετε ασφαλώς πως ο χρόνος μας ως Έθνος στενεύει. Ο πολιτικός κόσμος που υποτίθεται ότι εκλέγεται από εμάς, είναι ολοφάνερα εναντίον μας. Εκτελούν συμβόλαια θανάτου, ως κοινοί ποινικοί, εναντίον του Έθνους. Διέλυσαν τα σύνορα και μπαίνει όποιος θέλει. Υπέγραψαν και περιμένουν 38 μύρια αλλογενών να εγκατασταθούν στην πατρίδα μας. Ξεπουλήσαν όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και αφανίζουν την ικμάδα του λαού με τον ξενιτεμό των νέων. Θλιβερά πράγματα συμβαίνουν με την ανοχή και αδιαφορία μας. Και το κόστος είναι στην πλάτη μας. Η κλεψύδρα τρέχει και εμείς αποσβολωμένοι περιμένουμε το μοιραίο.

Καιρός για έγερση, λοιπόν. Γνωρίζουμε τους εχθρούς μας. Και γνωρίζουμε τα αδέλφια μας, τους φίλους μας, αυτούς που αγωνιούν για το αύριο. Το δικό τους, το δικό μας, των παιδιών μας της Πατρίδας μας. Γνωρίζουμε τους Συν Έλληνες, γνωρίζουμε την Ελλήνων Συνέλευσις. Εγρήγορση, κινητοποίηση, απόφαση για ελευθερία. Ο χρόνος τελειώνει, αμείλικτος. Μπορούμε όμως να τον σταματήσουμε έστω και την ύστατη στιγμή. Όμονοα, ομόψυχα απαιτούμε και διασφαλίζουμε τα δίκαια και τα δικά μας.

Καιρός γαρ εγγύς

Χρήστος Κράγιας