Μια ευνομούμενη πολιτεία λειτουργεί υπέρ των πολιτών. Όταν λέμε κράτος, δεν είναι κάτι το στερεότυπο, απροσδιόριστο, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που δρα και κινείται σε ρυθμούς που επιβάλλουν οι απαιτήσεις που αφορούν τον λαό, τόσον στο παρόν όσον και μελλοντικά. Οι τομείς ενδιαφέροντος αμέτρητοι και η σωστή διαχείριση των καταστάσεων και προβλημάτων που αναφύονται, είναι υπόθεση και χρέος των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Το τραγικό σ’ αυτήν την ιστορία, για τους Έλληνες πολίτες, είναι η αναποτελεσματικότητα του κράτους, κυριολεκτικά θα έλεγα, η απουσία αυτού. Ανίκανο για δύο λόγους. Πρώτος λόγος η στελέχωση του από ανάξια άτομα που βρίσκουν ευκαιρία να αναδειχθούν από την ανυπαρξία. Δεύτερος και γενεσιουργός αιτία, η αβελτηρία των πολιτών να ασχοληθούν με τα κοινά.

Έτσι βλέπουμε οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου να ξεπουλιούνται στο τσάμπα, σε οικονομικούς κολοσσούς (όπως υπεγράφη η σύμβαση για τον Οργανισμό Λιμένος Πειραιά (ΟΛΠ) μεταξύ του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας Του Δημοσίου(ΤΑΙΠΕΔ) και της China COSCO Shipping Corporation, PCT).  Η δικαιολογία «δεν μπορούμε μόνοι μας» ή «είναι ζημιογόνοι», ακούγεται συχνότατα. Με μια γρήγορη ματιά διαπιστώνουμε την πώληση αεροδρομίων, λιμανιών, οδών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας, υγείας, έρευνας, παιδεία, ορυχείων, τουρισμού, μεταφορών, ακόμη και βιομηχανιών στρατιωτικού εξοπλισμού και υλικών.

Η καραμέλα πως έτσι έχουμε εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό δεν ισχύει, διότι οι πλείστοι εκ των επενδυτών παίρνουν δάνεια από ντόπιες τράπεζες. Ωραιοποιείται η όλη κατάσταση με το δέλεαρ της ανάπτυξης και των θέσεων εργασίας. Το μόνον που επισημοποιείται είναι η πλήρης απραξία του κράτους. Άντι να περιφρουρήσει τον πλούτο, τον χαρίζει. Και επειδή σκέφτομαι βρώμικα, δεν ξεχνώ τις «αερολογίες» τινών περί μίζας.

Για να γλυκάνουν το χάπι, για αποπροσανατολισμό των πολιτών, εμφανίζουν κάποιες παροχές των ξένων προς τις τοπικές κοινωνίες. Επαίρονται για δράσεις που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής και για δαπάνες που γι’ αυτούς είναι ψίχουλα. Τα ΜΜΕ στην προσπάθεια τους να προβάλλουν και να υπερασπιστούν τους επενδυτές, αναφέρουν λεπτομερώς αυτόν τον κατάλογο ιδιωτικών παροχών, που όμως είναι αποκλειστική υποχρέωση του κράτους. Το μόνον που καταφέρνουν είναι να βλέπουμε και να γνωρίζουμε την αρπαγή του πλούτου μας και την αγαστή συνεργασία των πολιτικών με τα αρπακτικά.

Είναι καιρός, αγαπητοί μου, αυτός ο πλούτος, από τους μοναδικούς στον πλανήτη, να έρθει στα χέρια μας και να αξιοποιηθεί για το συμφέρον των πολιτών. Το μόνον που χρειάζεται είναι η βούληση για αλλαγή κατεστημένων πολιτικών τακτισμών και ανθελληνικών δράσεων, στην κυριολεξία.

Η ποιότητα ζωής και η ανάπτυξη είναι θέμα αποκλειστικά δικό μας. Οι αγαθοεργίες των πολυεθνικών είναι συγκάλυψη εγκλημάτων.

Χρήστος Κράγιας