Ένας νέος άνθρωπος χαροπαλεύει διότι μια ναυτική φωτοβολίδα έσκασε πάνω του, σε αθλητική συνάντηση. Θα είναι τυχερός αν ζήσει, έστω και ακρωτηριασμένος.

Κάθε μέρα που θα ανατρέχουμε πίσω, θα βρίσκουμε κι ένα τέτοιου είδους βίας, επεισόδιο. Άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, τραυματίστηκαν, τους έδειραν, τους εξευτέλισαν. Οργανωμένοι οπαδοί αθλητικών σωματείων, που τώρα είναι ανώνυμες εταιρείες, ποτισμένοι με μίσος για τους αντιπάλους, φανατισμένοι ψευτόμαγκες που αισθάνονται ασφάλεια εντός της συμμορίας, στήνουν σκηνικά πολέμου εν μέση οδώ. Μαχαίρια, πέτρες, καδρόνια, τσεκούρια, σιδερόβεργες και ο,τι άλλο μπορεί να προκαλέσει βλάβη, εμφανίζονται ξαφνικά και το αίμα ρέει.

Κάποιοι συλλαμβάνονται, σε λίγο τους αφήνουν, πολύ λίγοι δικάζονται, ελάχιστοι καταδικάζονται. Μια κατάσταση που παγιώθηκε με το πέρασμα του χρόνου και που δεν αντιστρέφεται με ευχολόγια.

Και μετά, αναρωτιόμαστε άραγε τι φταίει. Και μετά, το ξεχνάμε διότι δεν συνέβη σ’ εμάς. Και μετά, έρχεται ένα άλλο τέτοιο συμβάν. Και μετά, συνήθεια δευτέρα φύσις.

Για να βρούμε απάντηση στο θέμα αυτό, πρέπει να σκάψουμε πολύ βαθιά. Το μόνον όμως που απαιτείται είναι να απεξαρτηθούμε από οπαδικούς φανατισμούς και πολιτικές εξαρτήσεις.

Οι ευθύνες της πολιτείας είναι βαρύτατες. Η νομική αντιμετώπιση της αθλητικής βίας, περνάει από αμέτρητους διαύλους, που επιτρέπουν πολλές και διάφορες ερμηνείες και εφαρμογές. Επιτροπές επί επιτροπών παρακωλύουν και καθυστερούν την ρηξικέλευθη πάταξη των εγκλημάτων. Υψηλού επιπέδου επαφές και διασυνδέσεις “χαϊδεύουν” τα δικά μας παιδιά και η συνέχεια γνωστή: στο ίδιο έργο θεατές.

Ανακοινώνονται μέτρα για την βία, τα ακούμε, αλλά ποτέ δεν ισχύουν.

Ο πολιτικός κόσμος βολεύεται τέλεια μέσα σ’ αυτήν την αναμπουμπούλα. Δέχεται αυτήν την εκτόνωση ως δώρο και βεβαίως όχι μόνο την αφήνει, αλλά με τον τρόπο της, την υποδαυλίζει και την αναζωπυρώνει όταν χρειάζεται να αποπροσανατολίσει την μάζα, από μείζονα δυσμενή θέματα. Κατόπιν εορτής, εξορκισμοί, δηλώσεις για την πάταξη και θεατρινισμοί με συμπόνια για τα θύματα.

Κατά την φτωχή μου άποψη, θεωρώ επίσης υπεύθυνους τους επικεφαλής, τους προέδρους των ΠΑΕ, ΚΑΕ και όλων των ειδών αθλητικών σωματείων και συλλόγων. Είδαμε ανθρώπους, που δεν τους ξέρει η μάνα τους, στην επιθυμία τους να γίνουν γνωστοί στην κοινωνία, να χρησιμοποιούν την θέση του προέδρου για επιτυχή δημόσια προβολή. ‘Εμποροι λεφτάδες αγοράζουν ομάδες για πρεστίζ. Πρόεδροι ΠΑΕ, κυρίως εφοπλιστές και βιομήχανοι, ελέγχουν χιλιάδες, μύρια οπαδών, που μπορούν να τους κατευθύνουν οπουδήποτε, ως πειθήνια όργανα. Στρατός κανονικός, δλδ. άνθρωποι του υποκόσμου, με καταδίκες, διοικούν αθλητικά σωματεία.

Είδαν τόσα τα μάτια μας, που αδυνατούμε να τα απαριθμήσουμε. Ζούμε την παρακμή και η παρουσία σε μια αθλητική συνάντηση, δεν μας σιγουρεύει ότι θα γυρίσουμε σώοι στο σπίτι μας.

Τι ομάδα είσαι ρε;; Πάρε μια μαχαιριά.

Χρήστος Κράγιας